PROLOG

     Nadszedł czas, kiedy po burzy w Panem wychodzi słońce. Jesteśmy wolni i szczęśliwi, choć wielu z nas żegna w sercach niewinne ofiary walk. Nie wszyscy pogodzili się ze stratą bliskich. Ja nie pogodziłam się ze stratą taty. Od jego śmierci minęły zaledwie dwa lata....
     Przystaję na chwilę, by przyjrzeć się odbudowywanemu Pałacowi Sprawiedliwości. Kilku robotników w pocie czoła zajmuje się prawym skrzydłem budynku. Tak wygląda teraz Dystrykt Dwunasty. Jest lepiej niż przed czasem wojny. Większość z nas nie cierpi już z powodu głodu, ale nie można też twierdzić, że czegokolwiek jest tu pod dostatkiem. Myślę, że to dopiero początek. Najważniejsze jest to, że jesteśmy wolni, a strapieni rodzice nie muszą po raz kolejny wysyłać swoich dzieci na niemalże pewną śmierć.
     Ci, którzy nie znają historii Panem, nie powinni niczego żałować. W tym totalitarnym państwie przez siedemdziesiąt pięć lat organizowano Głodowe Igrzyska, podczas których wybierano losowo dwudziestu czterech trybutów skazanych na walkę o przetrwanie. Każdy z dwunastu dystryktów reprezentowały dwie osoby różnej płci w wieku od dwunastu do osiemnastu lat. Następnie przygotowywano się do walki, tylko po to, by w wyznaczonym terminie stanąć na arenie i wzajemnie się zabić. Ostatni utrzymany przy życiu uczestnik stawał się zwycięzcą igrzysk, a prawo pozwalało mu dożywotnio mieszkać w pełnej luksusu Wiosce Zwycięzców. Wszystko to zaczęło się od buntu przeciwko totalitarnie rządzącym władzom państwa, mającym swą siedzibę w stolicy państwa – Kapitolu. Mieszkańcy dystryktów pragnęli jedynie wolności i poprawienia warunków dotychczasowego życia, które przynosiło głód, biedę i śmierć. Głodowe Igrzyska były karą za niepodporządkowanie się władzy.
     Cierpienie ludzi dobiegło końca w chwili wybuchu powstania, którego symbolem stał się Kosogłos. Katniss Everdeen, jako zwyciężczyni siedemdziesiątych czwartych Głodowych Igrzysk, wznieciła pierwszą iskrę, która podsycona doprowadziła do otwartej walki między Kapitolem a resztą dystryktów. Prezydent Snow zmarł, a wraz z nim umarł ceremoniał igrzysk.
     Idę na Ćwiek, by kupić kilka jajek. Po drodze mijam grupę uśmiechniętych ludzi i cieszę się, że nie dostrzegam już w ich oczach strachu. Po prawej stronie znajduje się szkoła. Patrząc na nią, nawiedza mnie fala wspomnień, na myśl których mimowolnie podnoszę kąciki ust. Wyobrażam sobie siedzącą na schodach blondynkę, zajętą zaplataniem warkocza. Podbiegam do niej z niebieską tasiemką, na co ta podnosi się z miejsca i podaje mi swoją dłoń. To Primrose, siostra Katniss Everdeen i moja najlepsza przyjaciółka, która zginęła w trakcie powstania, niosąc pomoc potrzebującym. Czasem mam wrażenie, że idzie ze mną przez plac i próbuje przekazać mi ważną wiadomość. Ostatnie słowa, jakie słyszałam z jej ust przed śmiercią brzmiały: To jeszcze nie koniec, Iness. I te słowa, nie wiedząc czemu, nie mogą mi dać spokoju.
     Idę przed siebie, powstrzymując łzę napływającą do oka pod wpływem wspomnień o Prim. Nie zasługiwała na śmierć bardziej niż ktokolwiek inny.
     Zatrzymuję się przy jednym ze straganów i uśmiecham do osoby stojącej naprzeciwko mnie. Kobieta chwyta w dłoń jabłko i ostrożnie je waży, jak gdyby chciała sprawdzić, czy dokonuje słusznego wyboru. Jej siwe włosy lekko kołyszą się na wietrze letniego dnia.
     Słychać strzał. Rozglądam się dookoła, nie będąc świadomą, co tak właściwie się dzieje. W przeciągu chwili Ćwiek pustoszeje. Patrzę przed siebie i widzę martwe oczy siwowłosej kobiety oraz strużkę krwi wypływającą z jej nosa i ust. Po chwili staruszka upada na ziemię. Towarzyszy temu ostatni spazmatyczny oddech.
     Jestem tak wstrząśnięta, że nie potrafię się ruszyć. Podnoszę wzrok i widzę mierzącego do mnie Strażnika Pokoju. Jego palec opiera się na spuście. Zamykam oczy. Przeżyłam czas igrzysk. Przeżyłam rebelię. A teraz zginę w czasach pokoju, nie wiedząc, co się tak właściwie dzieje...