4.

    W chwili, gdy bezskutecznie próbuję dojść do siebie, Yannick pochyla się nad ciałem strażnika, a gdy unosi w górę bladą dłoń, widzę w niej zakrwawione ostrze. Krajobraz nadal wiruje mi przed oczami, ale mimo to zbliżam się w kierunku chłopaka, ciągnąc go za rękaw czarnej kurtki.
     – Zostaw go w spokoju! – krzyczę. – Uciekajmy stąd!
     – On jeszcze żyje, Iness – odpowiada Yannick, po czym wbija nóż w pierś rannego, odbierając strażnikowi ostatnie tchnienie. - Musiałem ukrócić mu cierpienia – dodaje po chwili wymownej ciszy. 
     Te słowa w pewnym stopniu pozwalają mi odzyskać kontrolę nad rzeczywistością. Wydarzenia ostatnich dni po raz kolejny kołaczą mi w myślach, powodując, że mam ochotę się rozpłakać. Jednak z całych sił próbuję zachować spokój. W końcu Yannick podchodzi bliżej i obejmuje mnie uściskiem pełnym troski. Stoję twarzą zwróconą w kierunku martwego, który zginął z rąk kogoś, kogo znałam prawie całe życie, nie wiedząc, że w chwili zagrożenia, niczym zawodowiec z dwójki, zabija bez cienia wątpliwości. To budzi we mnie zarówno odrazę jak i podziw. Jednak mam na uwadze fakt, że przed chwilą uratowano mi życie i to jest właśnie powód, dla którego wtulam się w ramiona Yannicka, zamiast uciec.
     – Wiesz, że musiałem go zabić – odzywa się chłopak, całując mnie w czoło. – Gdybym nie miał wystarczającej pewności, że trafię, nie zrobiłbym tego. Wiele zawdzięczam Gale'owi, który uczył mnie polowania w chwili, gdy uciekliśmy do Trzynastego Dystryktu.* Po powrocie tutaj nie przestałem ćwiczyć. Nigdy nie nabrałem pewności, że Głodowe Igrzyska dobiegną końca.
     Podnoszę wzrok i w milczeniu wpatruję się w niebieskie oczy mojego rozmówcy. Widzę w nich odwagę i gotowość do poświęceń. Długimi blond włosami targa lekki wiatr, który co jakiś czas odsłania wydatne kości policzkowe, a także lekko rozwarte usta Yannicka, co w konsekwencji stawia przede mną obraz prawdziwego wojownika. Jest niczym trybut, gotowy walczyć do ostatniej kropli krwi.
     – Czyli twoim zdaniem może dojść do kolejnych Głodowych Igrzysk? – pytam, analizując wypowiedziane przed chwilą słowa. Chłopak odpowiada mi skinieniem głowy. Powracam myślami do wspomnień, w których razem z tatą oglądałam transmisję igrzysk, czemu zwykle była przeciwna moja mama. Śmierć budziła we mnie obrzydzenie, jednak nigdy nie odwracałam wzroku. Z perspektywy widza wszystko wydawało się zupełnie odległe do czasu, gdy wieku dwunastu lat moje nazwisko znalazło się w puli losowanych trybutów.
     – Dlaczego skłamałeś mówiąc, że nie potrafisz rzucać nożami? – zmieniam temat. Nie chcę zaprzątać sobie głowy myślą, że ktokolwiek z nas mógłby zostać posłany na arenę.
     – Byłaś zbyt przejęta tym, że nic ci nie wychodzi. Chciałem, żebyś poczuła się lepiej, wiedząc, że też mam problemy – oznajmia. – Ale nie martw się. Początki zawsze są trudne. Sam wiele razy dawałem za wygraną i twierdziłem, że do niczego się nie nadaję. 
     Nie odpowiadam. Opieram głowę na ramieniu chłopaka, co ułatwia mi fakt, że jest ode mnie dużo wyższy, choć i ja nie mam na co narzekać. Niewiele dziewczyn z Dwunastki przekracza liczbę stu siedemdziesięciu centymetrów. 
     W końcu, uświadamiając sobie w jakim jesteśmy położeniu, przerywam uścisk i przełykam ślinę, by słowa, które mam zamiar wypowiedzieć, przeszły przez moje zaciśnięte gardło.
     – Musimy go pochować – anonsuję, wskazując palcem martwego strażnika. – Najlepiej w głębi lasu.
     Po tych słowach podchodzę bliżej i jednym ruchem zamykam mężczyźnie powieki.
     – Weź plecak i idź do domu. Ja się tym zajmę – oznajmia Yannick, siłą odciągając mnie od ciała. Tym razem nie daję za wygraną.
     – Przestań traktować mnie jak Ian! Jestem już dużą dziewczynką i dam sobie radę! – wybucham.
     – Nie wątpię w to – wyznaje Yannick. – Ale chciałem, żebyś była bezpieczna.
     Sama potrafię o siebie zadbać, myślę.
     – A gdyby ktoś nakrył cię na grzebaniu ciała? Pomyślałeś o tym? Nie dasz rady w pojedynkę obronić się przed „wymiarem sprawiedliwości”.
     Yannick od niechcenia wzrusza ramionami.
     – Jeśli zaraz się stąd nie wyniesiecie, osobiście zadbam o to, by wymiar sprawiedliwości się wami zajął!
     Na dźwięk znajomego głosu serce podchodzi mi do gardła. Yannick instynktownie zasłania mnie swoim ciałem, za co w duchu jestem mu bardzo wdzięczna.
     – Daj mi nóż – prosi, ale ja zaciskam pięść na rękojeści i patrzę w  ciemne oczy strażnika, który ostatnio uratował mi życie. Z pewnością słyszał naszą rozmowę i tym razem nie pozwoli odejść nam bez rozlewu krwi.
     – Spokojnie chłopcze. Nie zrobię wam krzywdy – oznajmia mężczyzna, unosząc w górę ręce na znak, że nie ma wobec nas złych zamiarów. 
     Nie rozumiem, dlaczego jeszcze żyjemy, skoro facet ma za pasem pistolet. Jeden ruch i byłoby po nas, zanim w ogóle zorientowalibyśmy się, że ktoś się tu przyczaił. Kilka metrów dalej leży martwy strażnik. Za takie przewinienie grozi natychmiastowa śmierć, albo...
     – ...tortury – dodaję półgłosem i wysuwam się zza pleców Yannicka. To dlatego strażnik jeszcze nie strzelił. Chce, byśmy umierali w cierpieniu, a ja nie mogę mu na to pozwolić. Dostaję chwilowego przypływu pewności siebie i zamierzam to wykorzystać, zanim znowu zamienię się w bezbronną szesnastolatkę.
     – Nas jest dwoje – komunikuję, wymachując nożem przed oczami mężczyzny. – Nie masz szans. Dlatego proponuję dwa wyjścia. Odwracasz się, uciekasz i zapominasz o całej sprawie, bądź osobiście wbijam ci to ostrze prosto w serce. Wybieraj! – wrzeszczę, sprawiając wrażenie odważnej. Przynajmniej tak mi się wydawało...
     Strażnik w jednej chwili przysuwa się bliżej i ściska mnie za nadgarstek. Pod wpływem bólu, otwieram zaciśniętą dłoń i czuję jak tracę z niej nóż. Bez wahania sięgam po niego drugą ręką, lecz mężczyzna celnym kopniakiem powala mnie na ziemię i przystawia ostrze do gardła. Wszystko dzieje się w przeciągu sekundy, a w ramach odzewu wydaję z siebie krzyk bezradności.
     – Nie zapominaj o tym, kto tu jest najbardziej wyszkolony – syczy Strażnik.
     Oto jak skończy bezbronna szesnastolatka: zginie od tortur, pręgierza, spalenia w żywym ogniu, bądź w najlepszym wypadku natychmiastowo poderżną jej gardło.
     – Puszczaj ją! – wrzeszczy Yannick wiedząc, że nawet gdyby miał przy sobie broń, najmniejszy ruch doprowadzi do tego, że strażnik zada mi cios. 
     Nie liczę na kompromisy. Złamaliśmy zbyt wiele zasad. Opuszczenie dystryktu, zabicie wartownika, szantaż...
     Nastawiam się na wielką falę bólu, przymykam oczy, by odciąć się od świata i czekam.
     – Mam ją puścić? – rozbrzmiewa ostry głos. – Proszę bardzo!
     Po tych słowach upadam na ziemię. Przez pierwszą chwilę myślę, że krwawię. Odczuwam deja vu, kiedy przypominam sobie, że ten sam strażnik mierzył do mnie z pistoletu zaledwie kilka dni temu. Już wtedy myślałam, że umrę. A jednak znowu wychodzę z opresji bez szwanku.
     Kiedy podnoszę wzrok, Yannick jest tuż obok, dotykając kontrolnie mojej szyi i nadgarstków. Strażnik Pokoju przygląda się temu z ciekawością.
     – Następnym razem wyćwicz refleks – zwraca się do mnie. – Może wtedy zdołasz przetrwać – dodaje. – Swoją drogą, nie mam pojęcia jak udało wam się zgładzić tego wartownika, ale chyba zasłużyliście na brawa. To jeden z najlepiej wyszkolonych mężczyzn. Musieliście go nieźle zaskoczyć.
     Podnoszę się z ziemi i widzę, że Yannick idzie w moje ślady. Żadne z nas nie wie, co robić. Strażnik Pokoju pozwala nam odejść, ale może to tylko gra pozorów, a gdy wrócimy do domu, spotkamy tam grupę mężczyzn, którzy poślą nas na pewną śmierć.
     Niedaleko od nas leży mój plecak. Wartownik nie zna jego zawartości, więc jeśli wykażę się dobrym refleksem i odpowiednio go zaskoczę, będę w stanie zaatakować. W razie wahania poproszę o pomoc Yannicka, by to właśnie on zadał ostateczny cios.
     Kiedy zakładam plecak na jedno ramię, prawie niezauważalnym gestem odsuwam go na tyle, by w środku zmieściła się dłoń. Jednak widzę, że strażnik uważnie mnie obserwuje i nie ma szans, bym zdążyła go zaatakować. Wobec tego, na chwilę przystaję, kładę plecak na ziemi, po czym wyjmuję z niego butelkę, piję trochę wody i oferuję łyk Yannickowi. Tymczasem podchodzę bliżej mężczyzny i stojąc z nim twarzą w twarz, rozpoczynam rozmowę o tym, jak bardzo dziękuję mu za uratowanie mi życia. Gdy Yannick odrzuca butelkę, chowam ją w przyciśniętym do piersi plecaku i zaciskam palce na losowej rękojeści. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę jak bardzo nierozważny jest ten pomysł, jednak mimo to, nie mam zamiaru rezygnować. Gotowa do ataku, po raz ostatni spoglądam na rozmówcę i wtedy mężczyzna wyprowadza mnie z równowagi.
     – Aha, Iness. Byłbym zapomniał. Pozdrów Henorę i powiedz jej, że nadal ją bardzo kocham.
     Przez chwilę mam wrażenie, że się przesłyszałam.
     – Skąd znasz imię mojej matki? – pytam. Gdy strażnik nie odpowiada, wznoszę się na palcach u stóp, nachylam nad jego uchem i powtarzam pytanie, przeciągając każdą samogłoskę. – Skąd znasz imię mojej matki?
     – Kiedyś była mi bardzo bliska. Za bardzo – odpowiada po chwili mężczyzna. – Strażnicy z Kapitolu nie mogą spoufalać się kobietami z dystryktów. Gdy wieść o ciąży doszła do uszu prezydenta Snowa, cudem uniknąłem śmierci. Musiałem przy tym wymyślić wspaniałą historię. Twoja matka mi w tym pomogła. Była niezwykle piękną kobietą, dlatego rozkochała w sobie innego mężczyznę, który zgodził się wychować cię jak własną córkę.
     Bez wahania uderzam strażnika w twarz.
     – Kłamca!
     – Bynajmniej – odpowiada mężczyzna, ściskając mi nadgarstek prawej ręki, którą przed chwilą na niego podniosłam. – Jeśli chcesz się dowiedzieć czegoś więcej, przyjdź tu jutro o tej samej porze. Tylko bez niego – dodaje strażnik wskazując palcem Yanncika. – Pamiętaj, że w każdej chwili mogę zrobić mu krzywdę a chyba tego nie chcesz, prawda?
     W odpowiedzi kręcę głową.
     – A teraz idźcie stąd! Muszę pochować ciało.
   
     Nie mogę tak po prostu go zabić. Nie po tym, co mi powiedział.
     Oczywiście, nie wierzę w ani jedno puste słowo, wypowiedziane przez mego domniemanego ojca, ale mimo to, muszę poznać odpowiedzi na kilka pytań. Zamierzam się z nim jutro spotkać, ale chcę zataić ten fakt przed Yannickiem, przekonując go, że jestem zbyt bojaźliwa, by po raz kolejny stanąć ze Strażnikiem twarzą w twarz. Albo dobra ze mnie aktorką, albo chłopcy rzeczywiście myślą, że jestem tchórzem, gdyż Yannick bez podejrzeń popiera moją decyzję.

     – Cieszę się, że nie zamierzasz robić nic głupiego – mówi.

     Kiedy wracam do domu, mama czeka już w progu drzwi. O nic nie pyta. Po prostu się cieszy, że nic mi się nie stało. Bała się, że padłam ofiarą zamieszania na placu, a gdy wróciła do pustego mieszkania, niemal odchodziła od zmysłów. Nie zauważyła nawet, że z domu zniknęły wszystkie noże, dlatego bez tłumaczenia odkładam rzeczy na miejsce i idę do swojego łóżka. Zasypiam niemal natychmiast.
     Nazajutrz po szkole ponownie wyciągam plecak i zakładam na siebie stare ogrodniczki, po czym pełna wątpliwości pociągam za klamkę w chwili, gdy ktoś otwiera drzwi od drugiej strony.
     – Nigdzie nie idziesz – oświadcza Yannick, popychając mnie do wnętrza domu.
     A jednak wszystkiego się domyślił...

___________________________________________________
* Po Siedemdziesiątych Piątych Głodowych Igrzyskach Dwunasty Dystrykt został zrównany z ziemią. Gale (jeden z bohaterów trylogii i przyjaciel Katniss) wyprowadził do lasu wielu ludzi, dzięki czemu uratował im życie. Wśród nich znajdował się Yannick. Ocaleni trafili do Trzynastego Dystryktu, a po wygranej rebelii powrócili w rodzinne strony, gdzie zaczęli budować na nowo.

Ps. Szablon zmieniony. Jestem z niego zadowolona, bo stworzyłam go sama i nawet nie zajęło mi to dużo czasu. :)
Inaczej sprawa ma się z rozdziałem. Coś mi w nim nie gra, ale liczę na Was i na to, że pomożecie mi zorientować się, co jest nie tak.