8.

     – Co powinnam teraz zrobić? – pyta Lavinia Cholmondeley, nie wiedząc, że jej szept niesie się po całym placu. Dopiero po chwili wyłącza mikrofon, orientując się, że nie zrobiła tego wcześniej.
     Podczas rozmowy kobiety z jednym ze strażników mam czas, by przyjrzeć się Ianowi. Świadomość tego, że prawdopodobnie robię to po raz ostatni, budzi we mnie smutek i lęk. Boję się, że wszystko, co razem przeżyliśmy, odejdzie w zapomnienie.

     Być może pozwolą mi pożegnać się z nim w sali odwiedzin. Ale te ostatnie pięć minut będzie niczym w porównaniu do chwil, które dzielilibyśmy razem, gdyby igrzyska nie istniały.
     Obwiniam się za taki obrót spraw, ponieważ przez ostatni miesiąc skupiałam uwagę wyłącznie na sobie. Dobrze chociaż, że Ian przez ten czas ćwiczył razem ze mną. Mam nadzieję, że sobie poradzi. Ale nie wierzę w jego zwycięstwo. Nie wierzę w to, ponieważ stałam się zapalczywą pesymistką od dnia, gdy zobaczyłam na placu umierających ludzi. Doskonale wiem, że wygra ten, kto najmniej na to zasługuje. Weźmy pod uwagę przypadek prezydenta Snowa. Nawet pośmiertnie góruje nad stadem bezbronnych owiec.
     Po dłuższej wymianie zdań Lavinia podnosi dłoń, dając znak, by strażnicy odprowadzili trybuta do jego celi. Obserwuję jak mój przyjaciel z podniesioną głową schodzi ze sceny i zastanawiam się, czy wyglądałabym choć w połowie tak dumnie jak on. Dopiero kiedy Ian znika za rogiem, daję za wygraną i przestaję ukrywać swoje emocje. Wybiegam z placu zanim pada oficjalne pozwolenie i kieruję się w stronę lasu – do miejsca, gdzie uczyłam się przetrwać na arenie, podczas gdy Ian jedynie mi towarzyszył. Kto by się spodziewał, że przez ten cały czas było zupełnie na odwrót.

     Przechodzę pod ogrodzeniem i odnajduję ukryty pod ściółką łuk. Od razu napinam cięciwę i wyżywam się na przypadkowych ofiarach. U moich stóp padają ptaki, wiewiórki i jeże. Nie mam litości dla nikogo i niczego. W końcu zaczynam krzyczeć, nie bacząc na to, że znajduję się na terenie zakazanym.
     – Przeklinam cię, Pullmanie! – wrzeszczę i uderzam pięścią w drzewo. Powtarzam to zdanie, dopóki nie przestaje brakować mi tchu.
     Uspokajam się dopiero po upływie godziny. Siedzę skulona pod jednym z drzew, z przyciągniętymi do siebie kolanami. Obok mnie leżą trupy ustrzelonych zwierząt. Obserwuję umazane we krwi dłonie i wyobrażam sobie arenę. Bezlitosny trybut z Dwunastego Dystryktu bez cienia wahania zabija wszystkich swoich przeciwników. Lecz wśród poległych jest również... o Boże!
     Ian.
     Spodziewałam się miliona innych rozwiązań, tylko nie tego, że to właśnie on trafi na arenę. Byłam gotowa nawet na własną śmierć.
     Jednak los zdecydował inaczej, a ja nie mogę popaść w obłęd. Ian z pewnością by tego nie chciał.
     Świetnie. Już zaczynam myśleć o nim w czasie przeszłym.

     Podnoszę się z ziemi i wtedy do moich uszu dociera cichy szelest. Staję w bezruchu, a wtedy nabieram pewności, że to nie ja jestem autorką podejrzanych dźwięków.

     Żadne zwierze nie porusza się w taki sposób.

     To człowiek.
     W panice przywieram plecami do drzewa, przyciskając do piersi łuk i kołczan ze strzałami. Jest już za późno, bym mogła uciec, więc pełna nadziei wyczekuję głosu własnego ojca.
     Na próżno.

     W lesie zalega głucha cisza. Nie słychać nawet śpiewu ptaków. Czuję się tak, jakby wielki kamień uciskał mi płuca. Walczę o każdy oddech, który – mam wrażenie, słychać w promieniu przynajmniej kilkuset metrów. Zero podejrzanych szmerów.

     Może ten ktoś już sobie poszedł – myślę i odwracam wzrok w kierunku słyszanych wcześniej kroków.
     – Tam jest! Brać ją! – wykrzykuje dojrzale brzmiący mężczyzna. Jest ich trzech.
     Rzucam wszystko i biegnę w stronę ogrodzenia. Czuję na policzku gwałtowny podmuch wiatru i kłucie w sercu. Ignoruję bijące mnie po twarzy gałęzie, które z pewnością pozostawią bolesną pamiątkę na kilka dni.
     O ile dożyję jutra.
     Teraz wiem jak wiele ryzykował mój ojciec, kiedy wbrew prawu trenował mnie na trybuta. Myślałam, że po śmierci Snowa zasady uległy zmianie, a wycieczki poza teren dystryktu nie kosztują utratą życia.
     Biegnę jeszcze przez kilka chwil, po czym upadam na ziemię, potykając się o wystający z ziemi konar.
     To koniec.

     Zostawienie łuku było najgłupszą decyzją mojego życia. Teraz wystarczyłoby tylko napięcie cięciwy.

     Przed utratą przytomności czuję, jak jeden z mężczyzn wbija mi w rękę strzykawkę.
     – I co, Alice? Myślałaś, że nam uciekniesz?

     Budzę się z ogromnym bólem głowy. Pierwsze, co przychodzi mi na myśl, to wrażenie, że jestem w ciągłym ruchu. Powoli przypominam sobie sytuację sprzed... właściwie to nie jestem pewna. Jak długo byłam nieprzytomna?

     Zaczynam krzyczeć i w tym samym momencie do pokoju wchodzą dwie osoby, ubrane w białe fartuchy.
     – Witaj, Alice. Jak się czujesz? – pyta jedna z kobiet.
     – Ja nie jestem... – chcę sprostować, lecz przerywa mi drugi głos.
     – Na moje oko masz prawdziwe szczęście. Gdybyś nie została wylosowana, byłabyś martwa. Jako trybut możesz chociaż zawalczyć o swoje życie, Alice.

     – Ja nie jestem Alice! – wybucham. – Wypuście mnie stąd. To jakaś pomyłka! Nazywam się Iness Bentley!

     Widzę na twarzach kobiet zakłopotanie. Obie spoglądają na siebie, po czym bezradnie wzruszają ramionami.
     – Czy to możliwe, że przed odjazdem nikt nie sprawdził tożsamości tej dziewczyny? – pyta niższa z kobiet.
     – Nie mam pojęcia. Pójdę spytać Lavinię.

     W chwili nieobecności lekarki nerwowo obgryzam paznokcie. Zdarza mi się to po raz pierwszy, gdyż nigdy wcześniej nie miałam takiego nawyku.
     Teraz muszę grzecznie poczekać, aż Lavinia wyjaśni całe zamieszanie, a ja spokojnie wrócę do domu.

     Lecz kiedy drzwi się otwierają, od razu wiem, że coś poszło nie tak.

     – Rzeczywiście – przyznaje Lavinia Cholmondeley. – Zaszła pewna pomyłka. Niestety, nic nie możemy na to poradzić. Pociąg za cztery godziny dotrze do Kapitolu i nie zdążymy na czas zrobić drugiego kursu. Poza tym wciąż nie wiemy, gdzie znajduje się prawdziwa Alice.

     – Czy to znaczy, że ja... – zamieram w pół słowa.
     – Bardzo mi przykro, ale nie mamy innego wyjścia. Pomimo tego, że nie zostałaś wylosowana na igrzyska, to właśnie ty będziesz reprezentować Dystrykt Dwunasty – oznajmia Lavinia. Nadal ma urzędowy ton głosu. – Za godzinę będzie kolacja. Zapraszam cię do wagonu restauracyjnego. Wtedy wszystko ci wytłumaczymy. Wtedy też poznasz drugiego trybuta.
     O nie! Ian. Zupełnie o nim zapomniałam. Czy to znaczy, że...
     – Czy on wie? – pytam z nadzieją, że Lavinia zrozumie moje pytanie. Kobieta kręci głową.
     – Zostaliście wprowadzeni do pociągu osobno. On nadal myśli, że Dwunasty Dystrykt reprezentuje niejaka Alice Precoraro.
     A więc Ian nie wie, że miałam rację.

     Jednak to ja będę reprezentować Dwunasty Dystrykt na Siedemdziesiątych Szóstych Głodowych Igrzyskach. Będę go reprezentować wraz z Ianem.
     W najlepszym wypadku umrze tylko jedno z nas.

______________________________________________________

Jesteście zaskoczeni losem Iness? Ktoś spodziewał się takiego obrotu spraw? :)