9.

     Tkwię przy oknie jeszcze długo po tym, jak Lavinia przypomniała o czekającej na mnie kolacji. Obiecałam jej, że za chwilę przyjdę, lecz tak naprawdę mam ochotę pozostać w wagonie całą wieczność. Czy cokolwiek może mieć znaczenie w chwili, gdy wiesz, że umrzesz? Przecież każdy z nas kiedyś odejdzie. Przyszła kolej i na mnie. Czy to oznacza, że mam poddać się bez walki?

     Przez cały czas mój mózg jest przystankiem dla tysiąca myśli. Każda z nich oscyluje wokół śmierci i samotności. Nie pozwolono mi nawet pożegnać się z rodziną. I jak to możliwe, że w ogóle doszło do tak katastrofalnej w skutkach pomyłki? Z natłoku myśli zaczyna boleć mnie głowa, ale wzięcie aspiryny wiązałoby się z wyjściem na zewnątrz, a nie jestem jeszcze gotowa na spotkanie z Ianem. Muszę uspokoić myśli i udać, że wyśmienicie radzę sobie z emocjami.
     To właśnie przez nie tu jestem. Bo nie potrafię tlić w sobie żalu, jaki żywię do tego świata. Do Pullmana i całej jego świty, choć w najmniejszym stopniu odpowiedzialnej za obecny stan rzeczy.

     Kiedy po raz kolejny rozlega się pukanie, rzucam w drzwi wagonu jakąś starą książką, jednocześnie krzycząc, żeby dano mi spokój.

     – Nie jestem głodna! – wrzeszczę i krzyżuję ręce na piersiach.
     Pukanie ustaje, przez co od razu nabieram podejrzeń. Poprzednim razem Lavinia nie chciała ustąpić.
     „Musisz poznać wszystkie obowiązujące procedury”. 

     Problem w tym, że mam je w głębokim poważaniu. Zależy mi tylko na tym, by utrzymać przy życiu swojego przyjaciela. Czy nie powinnam w związku z tym zawalczyć również o siebie? Przecież szanse na przeżycie gwałtownie maleją w pojedynkę.
     Spoglądam na drzwi przedziału i zastanawiam się, czy Lavinia sobie poszła. Czyżby kobieta tak po prostu dała za wygraną? Postanawiam to sprawdzić, lecz kiedy okazuje się, że po drugiej stronie stoi oniemiały Ian, w przypływie paniki zatrzaskuję mu drzwi przed nosem. Dopiero po upływie chwili ponownie wyglądam na zewnątrz.
     – Przepraszam – dukam żałośnie, nie wiedząc, kto w tym momencie jest bardziej wstrząśnięty zaistniałą sytuacją.

     – Powiedziano mi, że mam pójść po Alice... – odpowiada Ian, po czym rzuca mi się na szyję. Mam wrażenie, że przez te kilka minut czuję jego przyspieszone bicie serca. Wierzchem dłoni wycieram mokry od łez policzek. Obecność mojego najlepszego przyjaciela jest jedyną rzeczą, która ratuje mnie od zwariowania.
     – Tak bardzo mi przykro – mówię, pociągając nosem. Po raz kolejny czuję się jak mała, bezbronna dziewczynka.

     Kiedy Ian obejmuje dłońmi moją twarz, zauważam, że również płakał. Chłopak opuszkiem kciuka gładzi mój policzek i odgarnia za ucho kosmyk niesfornych włosów.
     – Ochronię cię. Przeżyjesz. Obiecuję.
     Kręcę głową.
     – Nie składaj obietnic bez pokrycia.
     – To nie są obietnice bez pokrycia. Mamy doświadczenie. Ciężko trenowaliśmy w czasie, gdy nawet zawodowi trybuci spoczywali na laurach zwycięstwa.
     – To się nie uda – odpowiadam pesymistycznie i podchodzę do okna, by w zadumie obserwować ruchomy krajobraz. Ian idzie moim śladem. Nie jestem w stanie stwierdzić, przez jaki czas oboje milczymy, lecz cisza trwałaby dłużej, gdyby nie pytanie, którego nie chciałam usłyszeć.
     – Jak to się stało, Iness?
     Przełykam głośno ślinę i zastanawiam się, czy mam powiedzieć mu prawdę. Ale to, co pomyśli sobie o mnie Ian, nie powinno mieć już znaczenia. Dlatego chwytam go za nadgarstek, a gdy oboje siadamy na łóżku, zaczynam mówić. Nie szczędzę żadnych szczegółów, nawet przechwalam się swoją doskonałą celnością w sytuacji, gdy jestem pełna gniewu. Nigdy wcześniej na zajęciach z ojcem nie wykazałam się taką precyzją.
     Potem jednak przechodzę do mniej chlubnego fragmentu historii.

     – A więc to moja wina – wyznaje Ian, a mnie ogarnia zdumienie. Chcę zaprzeczyć, ale doprowadziłoby to do dalszych dyskusji, na które nie mam teraz ochoty. Dlatego przypominam sobie o czekającej na mnie kolacji, pełnej smakołyków, których nigdy w życiu nie było mi dane spróbować.
     – Zgłodniałam. Zaprowadzisz mnie do wagonu restauracyjnego? – zmieniam temat.
     – Jasne – odpowiada Ian, nie drążąc dalej tematu.
     Lavinia wita mnie okrzykiem radości, jakby moja obecność miała dawać jej jakąś korzyść. Obok niej przy stole siedzi na oko czterdziestoletnia, atrakcyjna blondynka.
     – Iness, to jest Krista Vansanten. Wasza mentorka.
     Kobieta podnosi kąciki ust, siląc się na cień uśmiechu, po czym bez słowa powraca do konsumowania deseru. Mentorka ma idealne proporcje twarzy, w Kapitolu mogłaby nawet brać udział w pokazach mody, gdyby nie fakt, że jest troszeczkę za stara, a wokół jej oczu zarysowały się już widoczne zmarszczki.

     – W porozumieniu z Kapitolem postanowiliśmy, że będziesz przedstawiała się swoim własnym nazwiskiem – oznajmia Lavinia. – Nagranie z dożynek pokaże, że wylosowano właśnie Ciebie. Organizatorzy Igrzysk nie chcą wprowadzać zamieszania. Przez naszą pomyłkę...
     – Właśnie! – przerywa Ian. – Iness nie może brać odpowiedzialności za wasze pomyłki. Zawieźcie ją z powrotem do domu!
     – To niemożliwe – odzywa się Krista, przełykając otoczoną w czekoladowej polewie truskawkę. W przeciwieństwie do Lavinii, nie wykazuje względem mnie ani krzty empatii. Wygląda na całkowicie obojętną.
     – Bardzo mi przykro. Ale nie mamy innego wyjścia. Tym bardziej, że właśnie dzwonili do nas strażnicy z Dwunastki, informując, że Alice nie żyje.
     – Jak to? – pytam drżącym głosem, odstawiając na stół filiżankę kawy.

     – Znaleźli ją martwą w lesie. Dopadło ją jakieś dzikie zwierzę, czy coś – odpowiada beznamiętnie Krista, od niechcenia wzruszając ramionami. – Czy to ważne?
     Przez chwilę nie wierzę własnym uszom.
     – Oczywiście! – wybucham. – Jak możesz tak mówić o ludzkim nieszczęściu? Nie masz serca! Jesteś tylko głupim, pozbawionym uczuć pionkiem Kapitolu!
     – Uważaj na słowa – syczy Krista, ale zanim dodaje coś jeszcze, w słowo wchodzi jej Lavinia.
     – Wystarczy, Iness. Twoim obowiązkiem jest zwracanie się do mentorki z szacunkiem.

     – A idźcie w cholerę z taką mentorką! – krzyczę i wychodzę, z impetem zatrzaskując drzwi. Nagle przechodzi mi ochota na jedzenie.

     Idę prosto do swojego przedziału. Siadam na łóżku i dociskam do piersi poduszkę. Jestem wściekła i zdruzgotana. Jakim cudem Krista ma odpowiadać za moje życie, skoro w ogóle jej na nim nie zależy?
     Po chwili dołącza do mnie Ian.
     – Nie potrzebujemy jej, Iness. Zwyciężysz bez względu na to, czy mentorka nam pomoże, czy nie.
     – Obiecaj mi coś – odzywam się po chwili. – Jeśli zginę, a ty przeżyjesz...
     – Nie mów tak...
     – Nie przerywaj! – nakazuję. – Więc jeśli ci się uda, powiedz mojej mamie, że bardzo ją za wszystko przepraszam. – Wstrzymuję na chwilę oddech, by przemyśleć to, co chcę jeszcze powiedzieć. – I doprowadźcie z Yannickiem do powstania. Nie wierzę w to, co mówił mój ojciec. Ludzie buntują się przeciw niesprawiedliwości Kapitolu. A prezydent jest jeszcze słaby. Mamy szansę.
     Ian na znak zgody kiwa głową.
     – Obiecaj mi to samo. Gdy igrzyska się skończą.
     – Jeśli zwyciężę.

     – Kiedy zwyciężysz.
     Ian chwyta mnie za dłoń, a kiedy splatamy ze sobą palce, czuję, że przechodzą mnie po plecach ciarki. Być może to moje beznadziejne położenie posuwa mnie do kroków, na które nie miałabym odwagi w innych okolicznościach.
     Jednak co do jednego jestem pewna.
     Nachylam się w kierunku Iana i nasze usta złączają się ze sobą po raz pierwszy.
     – Przepraszam – szepczę, widząc zaskoczenie przyjaciela. – Chciałam tylko...
     – Wiem – przerywa Ian, po czym obejmuje dłońmi moją twarz i całuje mnie w czoło.
     To chyba najgorsze, co mógł w tej chwili zrobić. Takie dyskretne hasło „zostańmy przyjaciółmi”.
A jedyne, czego jestem pewna, to myśl, że nie chcę być tylko jego przyjaciółką.