1.

     Słyszę strzał. Jestem przygotowana na ból i upadek, lecz ku mojemu zdziwieniu nic się nie dzieje. Czy właśnie tak wygląda śmierć? Czy w chwili, gdy przychodzi, przestajemy odczuwać? Jeśli tak, to dlaczego wciąż zachowuję świadomość umysłu?
     Powoli otwieram oczy i spoglądam przed siebie, widząc kłótnię dwóch dobrze zbudowanych mężczyzn. Nie mogę powiedzieć, że jestem bezpieczna, lecz z pewnością zyskuję kilka cennych sekund. Odwracam się za siebie i zaczynam biec. Jeden z mężczyzn chwyta mnie za nadgarstek i zdecydowanym ruchem powala na ziemię. Przewracam się na plecy i zaczynam wymachiwać rękami, które natychmiast zostają przytwierdzone do podłoża. Mój instynkt samozachowawczy podpowiada mi, by kopnąć oprawcę w krocze, jednak zanim wykonuję ruch, mężczyzna wymierza mi siarczysty policzek.
     – W każdej chwili mogę cię zabić. Jednak istnieje jakiś powód, który mnie od tego powstrzymuje, dlatego uszanuj moją decyzję i uspokój się, zanim zmienię zdanie.
     Przyglądam się twarzy strażnika i dochodzę do wniosku, że to on mierzył do mnie niespełna minutę temu.
     – Dlaczego na nas napadacie? – pytam. – Dlaczego nie zostawicie nas w spokoju?
     W odpowiedzi mężczyzna przykłada do ust wskazujący palec. W oddali słychać kilka strzałów, którym towarzyszą nieprzerwane jęki zranionych ludzi. To wystarcza. Opanowuję drżenie ciała, zamykam oczy i milczę. Strażnik podnosi się z ziemi i odwraca do jednego ze swoich  kolegów.
     – Ta już nie żyje – stwierdza.
     Spod uchylonych powiek widzę, że na znak porozumienia mężczyzna kiwa głową i obaj odchodzą w kierunku Pałacu Sprawiedliwości.
     Przez długi czas leżę na ziemi, starając się nie wykazywać żadnych funkcji życiowych. I chociaż mam już niemalże całkowitą pewność, że zniknęłam z pola widzenia wszystkich strażników, na wszelki wypadek spędzam na podłożu jeszcze kilka minut. Po upływie tego czasu podnoszę się i otrzepuję z brudu. Moim oczom ukazuje się straszliwy widok, którego – przysięgam, nie zapomnę do końca życia. Co innego widzieć na telebimie trybutów walczących o przetrwanie, co innego doświadczyć śmierci ludzkiej osobiście. Rozglądam się wokół i widzę kilkanaście bezwładnie leżących ciał. Niektórzy odeszli szybko, dostając od losu kulkę w puls bądź serce. W ciałach innych dostrzegam rany po kilkakrotnych uderzeniach noża. Ale najgorszy jest widok przybitej do pnia kilkuletniej dziewczynki. 
     Podchodzę bliżej, by zamknąć jej puste oczy, ale wtedy wątła ręka chwyta mnie za skraj sukienki. W pierwszej chwili z przerażaniem odskakuję w tył. Po chwili klękam na ziemi i dotykam mokrego od łez policzka.
     – Spokojnie, będzie dobrze – szepczę, chociaż wiem, że to kłamstwo. Nawet nie mam pewności, czy dziewczynka jeszcze słyszy moje nic nieznaczące słowa.
     Dla pewności dotykam jej nadgarstka i próbuję wyczuć puls. Na próżno. Nie jestem już w stanie pomóc...
     Ćwiek wygląda jak arena pełna poległych trybutów. A przecież Głodowe Igrzyska dobiegły końca.
     Odchodzę, zastanawiając się, dlaczego postanowiono mnie oszczędzić. W każdej chwili mogę cię zabić. Jednak istnieje jakiś powód, który mnie od tego powstrzymuje, dlatego uszanuj moją decyzję i uspokój się, zanim zmienię zdanie. Jakim prawem zasługuję na życie bardziej niż tamta dziewczynka?

     Idąc w kierunku domu, uświadamiam sobie, że mama jest w pracy. Po tym, co się wydarzyło, nie chcę być sama, więc zbaczam z drogi i skręcam prosto w uliczkę, w której mieszka mój przyjaciel. Zauważam go już z pewnej odległości. Ian wybiega mi naprzeciw, a widząc moje roztrzęsienie, bez słowa przyciąga do siebie i przytula. On jeszcze nie wie, że przyczyną mojego smutku nie są żadne błahostki, którymi dzieliłam się z nim dotychczas. Nie wie, że wolność, którą zapewniła nam Katniss, jest ulotna.
     Siedzę w wygodnym fotelu otulona kocem, który przyniosła mi pani Hayland, i od dłuższego czasu w milczeniu wpatruję się w kubek gorącej czekolady. Ludzie mówią mi, że jestem silna, jednak żadna siła nie jest w stanie zapobiec temu, co w tej chwili czuję. Wiem, że Ian cierpliwie czeka, aż będę w stanie powiedzieć, co się stało. W myślach dziękuję mu za jego troskę.
     W końcu podnoszę wzrok i zaczynam swoją wypowiedź od przeprosin za sprawiony kłopot. Jednak zanim przechodzę do meritum, w drzwiach do domu państwa Hayland staje roztrzęsiony ojciec Iana.
     – Nie uwierzycie, co się stało – mówi. – Strażnicy Pokoju zabili na ćwieku cywili!
     Wzrok wszystkich domowników skupia się na mnie, więc po chwili ciszy zaczynam wszystko wyjaśniać. Opowiadam o siwowłosej kobiecie, o mężczyźnie, który uratował mi życie i o biednej dziewczynce, która zmarła na moich oczach.
     Nikt niczego nie komentuje, nikt nie próbuje mnie pocieszać. Ian klęczy tuż przy mnie i trzyma za lodowate dłonie.
     – Tylko nie mów mi, że będzie dobrze – proszę. – Powiedziałam to dziś tej dziewczynce. I wiesz co? – dodaję. – Umarła. Nigdy nie będzie dobrze. Primrose miała rację, to jeszcze nie koniec. Ten terror nigdy się nie skończy! Jesteśmy skazani na ból i cierpienie. Na bezczynne czekanie, aż śmierć przyjdzie i po nas. To bez znaczenia, czy zostajemy trybutami Głodowych Igrzysk. Igrzyska rozgrywają się każdego dnia. Zaglądają do okien naszych domów, wyłaniając uczestników finałowej rundy. To, że dziś przeżyłam, niczego nie zmienia. 
     – Być może masz rację. Być może wcale nie jesteśmy wolni. Jednak gra trwa nadal, a ty żyjesz! Należysz do osób, które walczą do samego końca i choćby świat walił się na nowo, ty wyjdziesz temu naprzeciw. – Ian podnosi dłoń i opuszkiem palca dotyka mojego policzka. Wiem, że po części ma rację. 
     Czuję się kiepsko z myślą, że nie wykazałam się ani krztą empatii względem osób, które zginęły na moich oczach. Samolubnie skupiłam się na własnych lękach, a przecież ludzie w dystrykcie stracili członków swoich rodzin. Zapewne jutro wrócę do codziennych obowiązków w chwili, gdy obowiązkiem dla kogoś innego będzie wyprawienie pogrzebu własnej córki bądź matki.
     Pani Hayland nakrywa do stołu i prosi mnie, bym została na obiedzie. Kiwam głową i zajmuję jedno z krzeseł. Gdy sięgam po serwetkę, do pokoju wpada młodsza siostra Iana.
     – Mamo, tato! – krzyczy. – Wybrano nowego prezydenta!
     To zapowiedź nadchodzących kłopotów...