2.

     Idę z Ianem na Ćwiek. Po kilkudniowej izolacji od świata pora w końcu powrócić do rzeczywistości. Poza tym, muszę zrobić zakupy. Na wszelki wypadek chowam do kieszeni nóż. Wiem, że nie będzie mi potrzebny, jednak czuję się z nim nieco bezpieczniej.
     Większość drogi pokonujemy w ponurej ciszy.
     – Jak myślisz? – pyta Ian. – Czego oni od nas oczekują?
     Milczę. Nie wiem na jakiej podstawie prezydentem został Aldous Pullman, jednak Ian podejrzewa, że coś jest nie w porządku. Ja również.
     – To wy nic nie wiecie? – pyta Shiraz, przypadkiem podsłuchując naszą rozmowę. Shiraz jest sprzedawczynią na Ćwieku. Jej w udziale przypada stoisko z warzywami. Tamtego dnia, kiedy dystrykt został zaatakowany, kobiecie udało się uciec wraz z grupą nielicznych szczęśliwców.
     – Prezydent kazał zamordować kilkunastu cywili z każdego dystryktu na znak groźby, że podobny los czeka wszystkich, którzy sprzeciwią się nowemu władcy.
     – Dlaczego ktoś miałby się buntować? – pytam. – Przecież wygraliśmy naszą wolność. Nie chcemy niczego zmieniać.
     – Wy nie – odpowiada Shiraz. – Ale Pullman tak. Rebelianci zabili prezydenta Snowa.*
     – I jaki to ma związek z tą sprawą? – pyta Ian, nerwowo przestępując z nogi na nogę.
     – Zemsta. Zemsta za śmierć Coriolanusa Snowa, przyjaciela naszego nowego prezydenta... – Shiraz przerywa opowieść, by obsłużyć rudowłosą klientkę.
     Nie mogę uwierzyć w słowa, które właśnie przebiły się do mojej świadomości. Aldous Pullman jest przyjacielem Snowa. Przyjacielem tyrana, który zniszczył życie mieszkańcom całego Panem. A to oznacza...
     – Chodźmy stąd – szepce Ian, ciągnąc mnie za nadgarstek. Sprzeciwiam się i wyrywam dłoń z jego uścisku.
     – Mam jeszcze mnóstwo pytań – tłumaczę, sięgając po leżący w kieszeni nóż. Wyjmuję go i wbijam w blat drewnianego stołu, co wywołuje w oczach Shiraz przerażenie. Rudowłosa klientka odskakuje w tył, upuszczając na ziemię kosz pełen pomidorów.
     – Skąd o tym wszystkim wiesz? – wrzeszczę. Ian bezskutecznie próbuje mnie uspokoić.
     – Przede wszystkim zabierz ten nóż – odpowiada Shiraz, żałując, że wcześniej dała po sobie poznać, że się boi.
     Kiwam głową i chowam nóż z powrotem do kieszeni.
     – Przepraszam – mówię. – Po tym, co widziałam na ćwieku... miewam... no wiesz. Po prostu nigdy w życiu nie przypuszczałam, że widok śmierci może odbić się na psychice w taki sposób. Ta dziewczynka...
     – Rozumiem – przerywa kobieta. – Właśnie tego chce Pullman. Zamieszek. By brat zwrócił się przeciwko bratu. By zapanował chaos.
     – Ale co na to Katniss? Dlaczego siedzi z założonymi rękami?
     – Coś wydarzyło się w Kapitolu. Myślę, że Aldous Pullman przez większość czasu szukał rzeszy własnych sprzymierzeńców i zaatakował w najmniej odpowiednim momencie. Katniss z pewnością jest przeciwna takiemu zachowaniu.
     – Tak czy inaczej musimy zachować zimną krew – wtrąca się Ian. – Być może wybór nowego prezydenta nie przyniesie dla nas więcej negatywnych konsekwencji.
     Słowa Iana przerywa donośny głos Strażników Pokoju, który pełnią w naszym dystrykcie rolę stróżów prawa. Mam nadzieję, że tych dwoje nie zawiązało współpracy z Pullmanem.
     – Zebranie na placu przed Pałacem Sprawiedliwości. Już! – krzyczy jeden z nich i popycha nas we właściwym kierunku. Ian chwyta mnie za dłoń, inaczej z pewnością zgubilibyśmy się w tłumie. Kątem oka widzę biedną Shiraz, która dostaje po plecach batem i z jękiem upada na kolana. Jeden ze strażników szarpie ją za ramię i w brutalny sposób pomaga wstać. Od czasów śmierci Snowa żaden z naszych strażników nie stosował wobec mieszkańców przemocy.

     Plac jest pełny. Ludzie zostają odciągnięci od swoich codziennych zajęć, co oznacza, że ktoś chce nam przekazać bardzo ważny komunikat. Rozglądam się w poszukiwaniu mamy, jednak na placu jest zbyt wielu ludzi. Dostrzegam jedynie kilku znajomych ze szkoły. Także Shiraz zniknęła mi z pola widzenia.
     Na scenę wchodzi wysoki mężczyzna, który na moje oko ma około pięćdziesiątki. Siwizna jego włosów odbija się dziwną poświatą w blasku słońca, obnażając idealnie wydzielony przedziałek. Czarne oczy w skupieniu lustrują zebranych. Mężczyzna kilka razy chrząka, po czym gładzi się po idealnie ogolonej cerze.
     – Witam Dwunasty Dystrykt. Nazywam się Aldous Pullman i jestem waszym nowym prezydentem.
     Przez tłum przebiegają ciche szmery, ludzie rozglądają się po sobie. Nikt nie wie, jak zareagować. Dopiero po chwili rozlega się kilka nieśmiałych oklasków, które rozpoczynają falę wielkiej, aczkolwiek sztucznej owacji.

     – Przychodzę do was z pewną misją, lecz zanim przejdę do sedna sprawy, chciałbym, abyście obejrzeli pewien film, który przedstawia moje wizyty w pozostałych dystryktach. To ku przestrodze – mówiąc to, prezydent wykrzywia usta w nienaturalnym, szyderczym uśmiechu.

     Na wielkim ekranie pojawia się znienawidzona od pierwszego wejrzenia twarz. Mężczyzna przemawia do ludzi z tym samym, złowieszczym uśmiechem. Film jest niemy, więc mogę jedynie domyślać się, co Pullman mówi. W pewnej chwili z tłumu przedziera się kilku mężczyzn, gotowych napaść na mówcę. Tuż pod sceną kilku strażników skręca im karki. Wzdrygam się na ten widok i z całych sił próbuję zachować spokój.
     – To Dystrykt Drugi – wyjaśnia prezydent. – A to Dystrykt Czwarty – dodaje, kiedy film pokazuję scenę rozstrzelania. Zamykam oczy w momencie, gdy widzę na ekranie znajomą twarz. Strażnik, który ocalił mi życie przebija wskroś buntującego się mężczyznę, po czym zostawia ciało przybite do pala. Po policzku spływa mi łza. Kilka dni temu dziękowałam mu za ratunek, a dziś dowiaduję się, że to właśnie on zamordował dziewczynkę, która w ten przeklęty dzień chwyciła mnie po raz ostatni za skraj sukni. Czuję, że Ian troskliwie mnie obejmuje, szepcąc do ucha słowa otuchy.
     – To nie koniec. Mam dla was kolejny film – zawiadamia Pullman. – To taka forma pozdrowień z Kapitolu. Myślę, że cenicie własne życie i ani myślicie sprzeciwiać się wobec mej woli. W przeciwnym wypadku czeka was podobny los. – Zamiast dokończyć, mężczyzna przesuwa wskazujący palec wzdłuż swojej szyi. Znak śmierci.
     Prezydent znika. Film zostaje włączony. Kilku strażników zadaje bolesne ciosy torturowanej dziewczynie. Cały plac wypełnia się dobiegającym z głośników spazmatycznym jękiem ofiary w chwili, gdy w jej plecy zostaje wbity nóż. Jeden ze strażników szarpie dziewczynę za włosy, po czym bez skrupułów zanurza jej głowę w misie pełnej wody. Kilka sekund przeciąga się w nieskończoność. Boję się, że dziewczyna umrze. Widać, że nie ma już siły, by stawić opór. Jednak po chwili twarz się wynurza. Na ekran tryskają kolejne krople krwi.
     Krople krwi torturowanej Katniss Everdeen.
__________________________________________________
Od czasu do czasu będę oznaczać pewne rzeczy w tekście gwiazdką, by pod rozdziałem wyjaśnić co nieco osobom, które nie miały styczności z książką bądź filmem o igrzyskach.
* Coriolanus Snow był prezydentem, który posiadał całkowitą władzę dyktatorską w rządzie Panem i okazał się okrutnym, manipulującym władcą posyłającym dzieci i młodzież na śmierć podczas Głodowych Igrzysk. Zmarł pod koniec rebelii, która doprowadziła do poprawy warunków życia i dała kres kolejnym Głodowym Igrzyskom.

W razie wszelkich wątpliwości, pytajcie w komentarzach :)
Dajcie również znać, czy wolicie czytać dłuższe wpisy, bo póki co rozdziały długością nie grzeszą.
Z racji tego, że przed świętami nie dodam już raczej wpisu, chciałam życzyć Wam zdrowych, radosnych świąt Bożego Narodzenia, dużo smakołyków i trafionych prezentów. I przede wszystkim uśmiechu! ;)