3.

     Po skończonej projekcji wybucha zamieszanie. Ostrzeżenia prezydenta na nic w tej sytuacji się nie zdają. Buntownicy pragną krwi ludzi, którzy w choć najmniejszym stopniu przyczynili się do tego, co stało się z Katniss Everdeen. Gotowi są nawet oddać własne życie. Nikt nie rozumie, że protest niczego nie zmieni. Że film jest jedynie czystą prowokacją. Że Aldous Pullman bawi się z nami w nową grę, bo żąda zemsty.
     Zadziwiające jest jednak to, że do niedawna, kiedy ulicami Dwunastki przechodziła Katniss, ludzie chowali się za zasłonami własnych domów, uciekając od wszystkiego, co mogłoby ze sobą wiązać najmniejszy wyraz buntu. Dlaczego teraz gotowi są na kontratak? Czy wygrane powstanie dało im dodatkową pewność siebie? Czy może fakt, że mieszkańcy Dwunastego Dystryktu zaznali odrobiny luksusu, zdając sobie w ten sposób sprawę z tego, co mogą stracić? Tak czy inaczej prezydent znika, zostawiając za sobą wiele niewyjaśnionych kwestii. Tym samym zapewnia sobie bezpieczeństwo przed agresją zgromadzonych tutaj mężczyzn.
     Przypominam sobie film, na którym za przejaw buntu skręcono ludziom karki. Chcę jak najszybciej opuścić plac, lecz bezskutecznie przeciskam się między spanikowanym tłumem. Wszędzie roi się od Strażników Pokoju, sprowadzonych z Kapitolu na polecenie samego prezydenta. Napastnicy biją na oślep nawet małe, niewinne dzieci. Jeden z batów uderza mnie prosto w ramię. Czuję przeszywający ból, lecz to nic w porównaniu z tym, co dzieje się pod samą sceną. Wołam Iana, lecz mój głos miesza się z krzykiem strażników, płaczem dzieci i lamentem kobiet. Katniss zawsze była dla mnie kimś ważnym, szczególnie ze względu na Primrose. Nie wiedziałam, że jest równie ważna dla innych, nawet tych, którzy nigdy nie poznali jej osobiście. Z biegiem lat zaczynam rozumieć, dlaczego to właśnie ona stała się symbolem rewolucji.
     Nagle staję w miejscu. Po mojej lewej stronie widzę skatowaną siostrę Iana – Gilię. Przedzieram się przez tłum, chcąc podejść bliżej i jak najszybciej udzielić jej pomocy. Po chwili klęczę tuż obok. Wyciągam z kieszeni chusteczkę i wycieram nią z twarzy dziewczyny świeżą krew. Ludzie nawet nie próbują nas ominąć. Dostaję kilka kopniaków w plecy, a Gilia jest deptana po palcach obu rąk.
     – Musimy się podnieść – krzyczę głośno, by czternastolatka mogła mnie usłyszeć. Jednak ona w odpowiedzi tylko kręci głową. Jakiś strażnik kieruje na nas wzrok pełen jadu, po czym wedle rozkazów zajmuje się kolejną ofiarą. Wśród jęków i krzyków wyłapuję ledwie słyszalny szept.
     – Nie dam rady – chrypie Gilia, wskazując palcem swój brzuch.
     Podnoszę do góry jej koszulkę i choć nie jestem ekspertem w dziedzinie medycyny, dochodzę do wniosku, że Gilia może mieć złamane żebro. Przez chwilę przyglądam się jej posiniaczonemu ciału i nie jestem w stanie zrozumieć zachowania strażników. To, co dzieje się w tej chwili, wygląda jak walka trybutów przy Rogu Obfitości.*
     Wsuwam ręce pod pachy dziewczyny i z miernym skutkiem próbuję ją podnieść. Nie mam na to ani wystarczająco siły, ani miejsca. Poza tym zraniony bark daje mi o sobie znać.
     – Pomogę wam – słyszę nad uchem znajomy głos. To Yannick, chłopak z równoległej klasy, w którym odkąd tylko pamiętam podkochiwała się Prim. Przez chwilę pogrążam się w fali wspomnień, od których odrywa mnie dziewczęcy pisk.
     – Ostrożnie! – wrzeszczę. – Każdy ruch sprawia jej ból!
     – Nic na to nie poradzę – odpowiada Yannick, przewieszając rękę Gilii przez swoje ramię.
     Rzeczywiście ma trochę racji. Dziewczyna nie potrafi nawet samodzielnie stanąć na nogach. W tej sytuacji jesteśmy zmuszeni zrezygnować z wszelkich środków ostrożności do czasu, aż tłum się przerzedza, a Yannick bierze Gilię na ręce.
     Przy linii pierwszych drzew dostrzegam sylwetkę Iana. Zostawiam znajomych w tyle i biegnę do niego, by poinformować o tym, co przydarzyło się jego siostrze. Zanim kończę, Yannick ostrożnie kładzie Gilię na ziemii, a Ian ze złości zaczyna bluźnić przeciwko strażnikom. Jeden z nich podsłuchuje fragment naszych rozmów, lecz jest zbyt zaabsorbowany katowaniem kolejnego dziecka, by wymierzyć chłopakowi karę.
     Ian pochyla się nad ciałem siostry i głaszcze ją po umazanych we krwi włosach.
     – Wszystko będzie dobrze – mówi, lecz po jego minie wnioskuję, że właśnie przypomniał sobie, co się stało, gdy ostatnim razem ja wypowiedziałam te słowa. Na chwilę milknie. Po chwili jednak prosi Yannicka o pomoc w przetransportowaniu Gilii do domu.
     Poświęca mi zaledwie sekundę.

     – Wracaj do siebie – nakazuje lodowatym tonem. Proponuję asystę, lecz spotykam się z odmową, więc posłusznie kiwam głową i odchodzę.
     W domu jak zwykle o tej porze zastaję pustkę. Mam nadzieję, że moja mama wróciła do codziennych obowiązków i że żaden Strażnik Pokoju nie zrobił jej krzywdy. Myślę o tym, czy wybrać się do biura i spytać, czy wszystko jest z nią w porządku, lecz jestem prawie pewna, że zostanę wyrzucona bez uzyskania konkretnych informacji.
     Idę do łazienki i staję przed lustrem, by obejrzeć obrażenia na ramieniu. Jest lepiej niż się spodziewałam, i dziwę się, że tak mała rana może powodować tyle bólu.
     Nagle dostaję olśnienia. Już rozumiem, dlaczego Ian doszedł do wniosku, że nie jestem mu do niczego potrzebna. Przyjaźnimy się już tyle lat, a on mimo wszystko poprosił o pomoc niezbyt lubianego przez siebie Yannicka. Tu wcale nie chodzi o dominację płci. Problem tkwi we mnie. Nigdy nie byłam odporna na ból, a ostatnio udowodniłam, że jestem również słaba w środku. Skoro zwykły bat potrafi mnie złamać, to co wydarzyłoby się w chwili, gdyby to mnie wylosowano na igrzyska zamiast Prim? Zginęłabym jako pierwszy trybut bądź - przy odrobinie szczęścia, zdążyłabym uciec do lasu, zyskując kilka ostatnich godzin życia na ułudną nadzieję, że mogę przetrwać.
     Postanawiam wziąć przykład z Katniss. Nauczę się jak o siebie zadbać. Udowodnię wszystkim, że jestem coś warta. Udowodnię to Ianowi.
     Niespokojnie wpatruję się w krajobraz za oknem. Planuję wyjść, kiedy zrobi się ciemno, lecz odpowiednio wcześnie, by uniknąć przesłuchania mamy. Wiem, że w obecnej sytuacji, kiedy w dystrykcie roi się od nowych strażników, porywam się z motyką na słońce. Nie chcę jednak myśleć o konsekwencjach, w chwili, gdybym została złapana.
     Podchodzę do szafy, wyjmuję stary, czarny plecak i wkładam do niego kilka rodzajów noży różnej wagi. Następnie wlewam do butelki trochę wody. Jeśli dziś mi się powiedzie, to w najbliższym czasie stworzę dla siebie odpowiedni plan treningowy. Póki co, chcę tylko wybadać teren.
     Kiedy mam zamiar wyjść, do drzwi rozlega się mocne pukanie. W przypływie paniki chowam plecak do lodówki i zdejmuję z włosów gumkę, zakładając ją na nadgarstek. Słyszałam, że Strażnicy Pokoju przeprowadzają rutynowe kontrole mieszkań, by zorientować się, czy komuś nie wiedzie się przypadkiem zbyt dobrze. Pewnie sprawdzają również, czy nie idziemy śladem Katniss i nie sprowadzamy z lasu dzikiej zwierzyny. W chwili, gdy Pullman objął rządy w Panem, na Placu Głównym postawiono nowy pręgierz, który tylko czeka na kolejnych przeniewierców. Gdy tylko sobie o tym przypominam, spoglądam na miejsce ukrycia noży i od razu odechciewa mi się ryzykować.
     Otwieram drzwi z przekonaniem, że jeśli to rzeczywiście Strażnicy, to z pewnością zajrzą do lodówki. To chyba pierwsze miejsce, które zostaje poddane kontroli, bo przecież głównie tam trzymane są wszystkie nadprogramowe racje żywnościowe. W duchu karcę się za brak logicznego myślenia i dochodzę do wniosku, że również nad tym będę musiała popracować.
     Kiedy w drzwiach staje Yannick, ledwie powstrzymuję się od śmiechu i rzucenia mu się w ramiona. Zamiast tego, zapraszam go do środka, i parząc herbatę, przypominam sobie o Gilii.
     – Jak ona się czuje? – pytam. Głupio mi, że po raz kolejny tak bardzo skupiłam się na sobie, że zapomniałam o wszystkim, co dzieje się dookoła.
     – Nie powiem, że jest dobrze. Bo nie jest. To, co wydarzyło się na placu, jest niewiarygodne. Ale stan zdrowia dziewczyny jest stabilny. Nie musisz się o nią martwić, na pewno z tego wyjdzie.
     Przytakuję na znak zrozumienia i otwieram lodówkę w poszukiwaniu cytryny. Zapomniałam o tym, że od dawna jej tam nie ma. Zapomniałam również o plecaku.
     – Dlaczego trzymasz torbę w lodówce? – pyta kpiąco Yannick.
     Po kilku chwilach postanawiam mu wszystko wyjaśnić. Pomijam jedynie kwestię dotyczącą mojej zazdrości. Bo tak można nazwać fakt, iż jestem wściekła, że Ian nie pozwolił mi sobie pomóc.
     Czekam, aż Yannick skrytykuje mnie za bezmyślność, tłumacząc, że ryzyko jest zbyt duże i że mogę zostać złapana. Obserwuję jednak charakterystyczny błysk w jego oku.
     – Idę z tobą! – oznajmia.
     Niespełna godzinę później, przez mały podkop przedostajemy się na drugą stronę - poza teren Dwunastego Dystryktu. Cieszę się, że Yannick mi towarzyszy, i nie wiem do końca, czy zdecydowałabym się na tę wyprawę samodzielnie. Tak naprawdę niewiele ludzi wie, co czeka ich poza ogrodzeniem. Ku mojemu zdziwieniu, jest nadzwyczaj spokojnie. Dochodzę do wniosku, że czuję się tu naprawdę dobrze. Może perspektywa nocnych wypraw wejdzie mi w krew i polubię schadzki w lesie niemalże tak bardzo jak Katniss.
     Z początku w milczeniu obserwuję teren i pełną piersią wdycham delikatną woń lasu. Żadne z nas nie ma zamiaru polować. Póki co, na wszystko nam starcza. Oboje jednak wiemy, że jeśli Aldous Pullman nie przestanie wprowadzać swoich twardych zasad, już wkrótce w dystryktach na nowo rozpocznie się głodówka.
     – Pora zrobić pożytek z twoich noży, Iness – zauważa Yannick.
     Kładę na ziemi swój plecak i powoli opróżniam jego zawartość. Dochodzę do wniosku, że to, co robimy w tej chwili, jest całkowicie nieprzemyślane i absurdalne, ale mimo to biorę do ręki jedno ostrze i z całej siły rzucam nim przed siebie. Yannick parska śmiechem, kiedy nóż upada na mech. Posyłam mu gniewne spojrzenie, przez co chłopak od razu poważnieje.
     – Wykorzystajmy to drzewo jako cel – proponuję, wskazując palcem gatunek, którego nie jestem w stanie rozpoznać. Oddalamy się od niego na kilka metrów, po czym dzielimy noże po połowie.
     Żadne z nas nie może pochwalić się dobrą precyzją. Większość ostrzy mija cel z prawej bądź lewej strony. Niektóre upadają na ziemię w połowie drogi. Zaczynam się wściekać. Moja cierpliwość dobiega końca w chwili, gdy Yannick wydaje się być wyraźnie rozbawiony.
     – No i z czego się tak cieszysz? – pytam pełna frustracji. – Jesteśmy beznadziejni.
     – Może powinniśmy podejść nieco bliżej?
     Pomysł jest dobry, bo kiedy zmniejszamy odległość, niektóre rzuty okazują się trafne. Z dumą przyznaję, że wykazuję się lepszą celnością niż Yannick, jednak nie mówię tego na głos.
     Po upływie godziny zaczynamy się nudzić, więc chłopak pokazuje mi jak w prosty sposób można stworzyć łuk i kilka amatorskich strzał.
     – Skąd to wszystko wiesz? – pytam, bacznie obserwując zwinnie poruszające się palce mojego towarzysza.
     – Dużo czytam – odpowiada zdawkowo.
     Kiedy łuk jest gotowy, staję w niedużym rozkroku i w skupieniu naciągam cięciwę. Moim celem jest malutki ptaszek, który od dłuższej chwili nieruchomo siedzi na gałęzi. Mam świadomość, że szanse, bym w niego trafiła są małe, mimo to czuję mrowienie w palcach i przypływ pokrzepiającej energii.
     – Wyglądasz jak Katniss – komentuje Yannick.
     – Siedź cicho, bo mnie rozpraszasz.
     W myślach odliczam sekundy do oddania pierwszego strzału. Moja ręka wykonuje zdecydowany ruch i wtedy się udaje.
     Udaje mi się posłać strzałę tuż pod swoje stopy.
     Ptaszek odfruwa, a Yannick kładzie się na ziemi pogrążony w niepohamowanym śmiechu. Piorunuję go wzrokiem i przez pewien czas stoję naburmuszona, lecz po chwili również zaczynam się śmiać.
     – Na dzisiaj koniec – obwieszczam radośnie i cieszę się, że mój humor zdecydowanie poprawił się od ostatnich dni.
     Pakuję do plecaka wszystkie noże, przy czym jeden z nich obracam chwilę w dłoni i decyduję się schować go w pniu obok łuku i strzał. Tak na wszelki wypadek. Przechodzę pod ogrodzeniem jako pierwsza. Yannick zostaje w tyle, podejrzewam, że czegoś zapomniał. Czekam na niego po właściwej stronie, a gdy chłopak pojawia się w zasięgu mego wzroku, czuję, jak czyjeś ramię zaciska mi się na szyi. Zaczynam panikować. Nie mogę wziąć oddechu. Nie mogę się też obrócić, ani sięgnąć do plecaka po nóż. Krajobraz zalewa się mgłą, kiedy młócę rękami powietrze w nadziei, że Yannick zdąży podbiec do mnie na czas. Nagle ucisk ustaje. Kiedy odzyskuję kontrolę nad ciałem, odwracam się za siebie i widzę powalonego na ziemi strażnika.
     W jego oko zostało wbite ostrze.
     Yannick demonstracyjnie pociera o siebie dłonie.
     – Trochę oszukiwałem, twierdząc, że nie potrafię rzucać nożami.
__________________________________________________
* Róg Obfitości to wielka, metalowa konstrukcja, umieszczona zwykle w sercu areny podczas Głodowych Igrzysk. Przy Rogu znajdują się przedmioty potrzebne trybutom w przetrwaniu, takie jak leki, czy broń i rok do roku igrzyska rozpoczynają się walką o zdobycie tego, co najcenniejsze. Pod Rogiem zatem odbywa się krwawa jatka, gdyż każdy uczestnik igrzysk musi zawalczyć o swoje i zdobyć rzeczy, które mogą później pomóc w przetrwaniu i zwycięstwie.

Ps. Co Wy na to, aby zmienić szablon bloga? Projekt już zrobiłam, teraz tylko czekam na Wasze opinie i odpowiedni moment, bo nowy szablon moim zdaniem bardziej oddaje charakter igrzysk. Jakie macie zdanie na temat długości rozdziału? Ten jest najbardziej obszerny ze wszystkich. Za długi? Czy wciąż za krótki?