"Inna krew" - Rozdział 3

     Tej nocy Cassie nie mogła zasnąć a liczenie owiec nie zdawało egzaminu. Podobnie jak i u Janie, która od dłuższego czasu skarżyła się przyjaciółkom na bezsenność.

     Cassie przewróciła się na lewy bok i po omacku znalazła leżący na nocnej szafce telefon.

Janie, śpisz? Jeśli nie, to zaraz u Ciebie będę.

     Komórka zapiszczała. Cassie zapomniała o jej wyciszeniu, ale na szczęście współlokatorka dziewczyny miała mocny sen.

Spotkajmy się na zewnątrz. Wyjście jest otwarte.

     Na zewnątrz? - zdziwiła się Cassie, ale mimo to zarzuciła na swoją piżamę wełniany sweterek i wzięła w rękę ulubione adidasy. Nie była pewna, czy ktoś czuwa nad snem uczniów, więc na wszelki wypadek delikatnie uchyliła drzwi i rozejrzała się wokół. Gdy teren okazał się czysty, wysunęła się na korytarz, po czym zajrzała do wnętrza pokoju chcąc sprawdzić, czy jej współlokatorka aby na pewno śpi. Cassie z reguły trzymała się zasad, a właśnie łamała jedną z nich i obawiała się konsekwencji w przypadku, gdyby ktoś ją przyłapał na wykradaniu się z pokoju w środku nocy. I to pewnie dlatego miała nieodparte wrażenie, że ktoś bacznie ją obserwuje...

     Szła powoli, ale będąc już blisko wyjścia, zaczęła biec. Stanęła przy ścianie i szarpnęła za klamkę, ale drzwi ani drgnęły. Spróbowała jeszcze kilka razy. Na próżno. Z bijącym sercem odwróciła się na pięcie i ruszyła po schodach z powrotem na górę. Kątem oka dostrzegła poruszający się cień, ale wmówiła sobie, że to tylko wytwór jej wyobraźni.

*

     W czasie, kiedy dziewczyny z pokoju 62 smacznie spały, Janie siedziała na drewnianej ławce i czekała na przyjaciółkę. Raz po raz spoglądała na mały ekranik swojego telefonu i ciężko wzdychała. Z jej ust wydobył się mały obłoczek pary. Na dworze było chłodno, a Janie powoli zaczynała dygotać. Poczuła w dłoni wibrację.

Wyjście jest zamknięte, wracam do łóżka.

     Janie zmarszczyła brwi. Drzwi nie mogły być zamknięte, skoro sama kilkanaście minut temu wyszła nimi na zewnątrz. Zmarznięta i znudzona wyczekiwaniem na Cassie, podniosła się z ławki i ruszyła w stronę szkoły. Jakież było jej zaskoczenie, kiedy zorientowała się, że drzwi rzeczywiście ani drgną. Przeklęła pod nosem i zaczęła okrążać szkołę w poszukiwaniu innego wejścia.

*

     Cassie schowała telefon do kieszeni i złapała się balustrady. Kiedy źle stanęła na jednym ze schodków, zachwiała się i zaczęła tracić równowagę. Mocno zacisnęła powieki, będąc pewną upadku. W tej samej sekundzie poczuła silne dłonie chwytające ją w pasie. Odetchnęła na chwilę z ulgą, po czym szybko zorientowała się, że nie jest sama. Pierwsza myśl, jaka przyszła jej do głowy, to ucieczka. Tylko w ten sposób mogła mieć nadzieję, że ktoś stojący za nią nie zauważy jej twarzy i być może nocna przechadzka po szkole ujdzie dziewczynie płazem.

    Cassie zamierzała pobiec schodami na górę. Nie mogła. Silny uścisk w pasie nie zelżał. Dziewczynie pozostało tylko jedno. Wzięła głęboki oddech i odwróciła się, stając twarzą w twarz z przystojnym brunetem o szafirowych oczach. Chłopak posłał Cassandrze znajomy uśmiech. Stojąc o jeden stopień niżej, Christian był tego samego wzrostu, co ona. Ucieszyła się, że nie będzie musiała się tłumaczyć. Poprawka. Ucieszyła się, że GO widzi. A na dodatek stał tak blisko i obejmował ją w pasie.

     Cassie nigdy nie zakochuje się od pierwszego wejrzenia - próbowała przekonać samą siebie. Bezskutecznie..

     - Ty też nie możesz zasnąć? - spytał seksownym głosem. Cassie poczuła na twarzy jego oddech.

     - Tak - odpowiedziała krótko, próbując opanować podniecenie. Tak strasznie chciała go teraz pocałować...

     Christian przez dłuższą chwilę patrzył jej prosto w oczy. Bardzo powoli przysunął swoją twarz bliżej niej. Widząc, że Cassie nie wyrażała protestu, opuszkiem kciuka dotknął jej policzka. Ten gest wywołał u dziewczyny gęsią skórkę. Zrób to, zrób to - powtarzała sobie w myślach.

     Cassie oparła ręce na jego ramionach. On objął ją w pasie i przyciągnął ku sobie. Od pocałunku dzieliło ich zaledwie kilka milimetrów. Wtedy oboje usłyszeli szuranie butów po posadzce i odskoczyli od siebie jak poparzeni...