"Inna krew" - Rozdział 4

      Cassie mocno przywarła plecami do automatu z kawą. Christian stanął tuż przy niej, napierając na nią swoim ciałem. Tylko w ten sposób oboje mogli być niewidoczni dla osoby nadchodzącej z naprzeciwka.

     - Przepraszam - szepnął Christian. - To nie powinno się wydarzyć.

     - Przecież nic się nie wydarzyło - Cassie wzruszyła ramionami.

     - Jeśli myślisz, że całuję się z każdą napotkaną przeze mnie dziewczyną, to jesteś w błędzie. Nie jestem taki. Uwierz mi.

     - Zamknij się, bo ktoś nas usłyszy.

     - Uwierz mi, proszę. To dla mnie bardzo ważne.

     Cassie przytkała Christianowi usta dłonią. Wolałaby uciszyć go przez pocałunek, ale w obecnej sytuacji to nie był zbyt dobry pomysł. Nie znali się, działali pod wpływem chwili. Byli po prostu zbyt blisko siebie. No i stało się. Tak właściwie prawie. Miała okazję nawiązać nową, interesującą znajomość, a teraz? Nie będzie nawet wiedziała jak się zachować mijając go na korytarzu.

     - Cholera! - usłyszała znajomy głos. Nie należał do Christiana. Cassie wybiegła zza automatu, zanim chłopak zdołał ją powstrzymać.

     - Janie! Gdzie ty się podziewałaś? - krzyknęła, zapominając o tym, że jest środek nocy.

     - Nie śmieszny ten twój żart.

     Cassie zamilkła.

     - O co ci chodzi? - spytała po chwili.

     - Nie rób z siebie idiotki - odpowiedziała ostro Janie. - Wyszłam na dwór i czekałam na ciebie. Chciałam porozmawiać, ale ty oczywiście wolałaś bawić się w kotka i myszkę. Wiesz, nie mamy na zewnątrz trzydziestu stopni na plusie i miło by było, gdybyś jednak nie zamykała przede mną wejściowych drzwi.

     - To jakiś absurd! - oburzyła się Cassie. Janie zignorowała ją i mówiła dalej.

     - Obeszłam szkołę wkoło, mając nadzieję, że któreś z bocznych wejść będzie otwarte. Myliłam się. Ale gdy wróciłam, zauważyłam, że jednak raczyłaś otworzyć mi drzwi. I to na oścież.

     - To nieprawda! Jak możesz oskarżać mnie o coś takiego? Przecież się przyjaźnimy.

     - Wiesz, jak się przeraziłam, kiedy łaziłaś za mną po dworze? - Janie zaczęła krzyczeć. Nie obchodziło ją, czy ktoś to usłyszy. W momencie, kiedy traci się najlepszą przyjaciółkę, upomnienie od dyrekcji przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie.

     - Cały czas byłam w środku! Poza tym, skoro - jak twierdzisz, łaziłam za tobą, to niby jakim cudem w międzyczasie otworzyłam główne drzwi? Wiesz, nie potrafię być w dwóch miejscach na raz. A właściwie to w trzech, bo przecież cały czas byłam tutaj! - Cassie zaczęła nerwowo gestykulować. Obejrzała się do tyłu, przypominając sobie o przyczajonym za automatem Christianie.

     Janie przez chwilę stała w milczeniu.

     Nagle zrozumiała. Kłóciła się z najlepszą przyjaciółką, robiąc zamieszanie w środku nocy, a tymczasem dwie inne osoby krążyły po szkole i nie wiedząc czemu chciały przestraszyć Janie na amen.

- Cassie, przepraszam - szepnęła i przytuliła do siebie przyjaciółkę. - Musimy już iść - dodała. - Tej nocy nie tylko my nie możemy zasnąć.

     - Co masz na myśli? - zapytała Cassie wchodząc schodami na górę.

     - Ktoś za mną chodził, kiedy byłam na zewnątrz. Zdradził go charakterystyczny trzask gałęzi. Odwróciłam się i kątem oka dostrzegłam chowający się za murem cień. Nie przywidziało mi się, jestem pewna. Nie wiem, czy ta sama osoba majstrowała przy wejściowych drzwiach, czy dowcipnisiów jest dwóch, ale i tak strasznie się przeraziłam. Gdyby to był ktoś ze szkolnej kadry, dostałabym reprymendę od razu, bez zbędnych podchodów.

     - Dzisiaj śpisz ze mną - skwitowała Cassie i pociągnęła przyjaciółkę za rękaw, prosto do swojego pokoju. Chociaż na jedną noc będzie mogła zatrzymać Janie u siebie. Zazdrościła dziewczynom, że mogą być razem, a do tego mają Reed. Cassie dzieliła pokój tylko z jedną osobą. Jej współlokatorka była bardzo małomówna, nawet nie powiedziała, jak ma na imię. Teraz spała odwrócona plecami do łóżka Cassie, a jej miedziane włosy były w nieładzie porozrzucane na poduszce.

     Christian wyłonił się zza automatu zaraz po tym jak dziewczyny zniknęły mu z pola widzenia. Zastanawiał się nad tym, co wydarzyło się na schodach. Nie ukrywał, było mu głupio, ale za wszelką cenę chciał podtrzymać znajomość z Cassandrą. Intrygowała go.

     W momencie, kiedy postawił stopę na pierwszym stopniu schodów, zauważył u ich szczytu czarną, zakapturzoną postać, która bezszelestnie skręciła w stronę pokoi dla dziewcząt. Christian zdjął buty i bez wahania za nią pobiegł, ale kiedy znalazł się w strefie przeznaczonej dla płci pięknej, z rozgoryczeniem stwierdził, że jest zupełnie sam.

*

     Kyra niespokojnie wierciła się na krześle. Po rozmowie z Janie była przekonana, że uda jej się zdemaskować tajemniczą postać.

     - Nie ma mowy - skwitowała Janie. - Tej nocy nie ruszam się z łóżka.

     Cassie powiedziała to samo.

     - Jak sobie chcecie, ja nie zmienię zdania. Może być ciekawie - Kyra zatrzasnęła swoją szafkę i odwróciła się twarzą do dziewczyn. Janie zauważyła, że przyjaciółka utkwiła wzrok w jakimś punkcie za nią.

     - Któraś z nas wpadła w oko tamtemu chłopakowi - Kyra kiwnęła brodą na szatyna stojącego zaledwie kilka metrów za plecami Janie. Wszystkie trzy automatycznie odwróciły się w tamtym kierunku. Chłopak bacznie obserwował Cassie. Kontakt wzrokowy został przerwany przez Christiana, który nieświadomie stanął pomiędzy nimi. Nic straconego, szatyn nie wyglądał zbyt interesująco...

     - Przepraszam, mogę na chwilę porwać Cassie?

     - Jasne - rzuciła Kyra, pytająco spoglądając na przyjaciółkę. Cassie nikomu nie opowiedziała o wydarzeniach dzisiejszej nocy.

     Christian odciągnął dziewczynę na bok.

     - Przepraszam, ale za chwilę mam biologię - Cassie próbowała opanować drżenie głosu. Po tym, co stało się tej nocy, nie miała pojęcia jak się zachować. Z jednej strony nadal pragnęła pocałować Christiana, z drugiej zaś bała się rozczarowania. Nie znała go. Po za tym pocałunek w świetle dnia wśród setki uczniów jest mało romantyczny jak na pierwszy raz.

     - Zajmę ci tylko chwilkę. Posłuchaj, ktoś wczoraj za wami chodził. I to nie przypadek. Był ubrany w czarny płaszcz z kapturem, poruszał się bardzo cicho. Nie widziałem jego twarzy, ale słyszałem, że śledził Janie, a potem skręcił w stronę internatu dla dziewcząt, dokładnie tam, gdzie znajduje się twój pokój i to zaraz po tym, jak obie poszłyście w tamtą stronę. Szedłem za nim, ale nie wiem, co się stało. Zupełnie, jakby rozpłynął się w powietrzu. Stwierdziłem, że to dość podejrzane i może warto byłoby ostrzec Janie. Tym bardziej, że w tamtym roku w szkole popełniono samobójstwo. Właściwie to poza jej murami, ale chodzi o jedną z uczennic Akademii. Nikt nie mówi tego na głos, ale nieoficjalnie prowadzono śledztwo z podejrzeniem o zabójstwo. Ze względu na fakt, że stało się to w weekend, a dziewczyna była uważana za nieco niezrównoważoną, to sprawa ucichła i nie wpłynęła na reputację szkoły.

     Cassie zamarła. W jednej chwili zbladła i musiała podtrzymać się Christiana, by nie upaść. Jasne, była odważna, uwielbiała horrory i wraz z Kyrą wykorzystywała każdą nadarzającą się okazję, by przestraszyć bojaźliwą Janie. Teraz żałowała każdej z nich. Jej przyjaciółka naprawdę mogła być w niebezpieczeństwie.

     - Słuchaj - odezwała się w końcu. - Muszę iść na lekcję. Spotkajmy się na następnej przerwie w tym samym miejscu. Musisz mi wszystko dokładnie wyjaśnić - Cassie oderwała ręce od ciała Christiana. Czuła się już pewniej na własnych nogach.

     - A, jeszcze jedno - dodała, odwracając się. - Obiecaj, że nic nie powiesz Janie.

     - Obiecuję - rzekł i odprowadził ją wzrokiem do czasu, aż zniknęła za drzwiami pracowni biologicznej.

     Tymczasem spóźniona Reed dobiegła do klasy, w której wraz z Kyrą miała lekcję geografii. Jej współlokatorka zajęła już miejsce obok krótko ściętej blondynki. Reed poczuła zawód. Miała nadzieję, że Kyra choć trochę ją lubi. Z Janie dogadywała się doskonale, ale Kyra, nie wiedząc czemu, była do niej wrogo nastawiona.

     Nie wszystko stracone, pomyślała i zajęła wolne krzesło obok chłopaka o imieniu Tom.

     - Może ślicznotka powie nam, czemu się spóźniła? - spytała pulchna nauczycielka, ospale przeciągając samogłoski. Reed wymieniła z kobietą kilka zdań.

     - W jednym ma racje - szepnął Tom. Jesteś prawdziwą ślicznotką.

     Chłopak uśmiechnął się do Reed, prezentując swoje nieciekawe uzębienie i położył swoją dłoń na jej kolanie. Oburzona dziewczyna szybkim ruchem odepchnęła ją na bok i przesunęła się na skraj ławki.

Katastrofa, pomyślała.