"Inna krew" - Rozdział 5

     Jednomyślnie postanowili, że dziś w nocy będą obserwować tajemniczą postać.
     - Jeśli nikogo nie będzie, to możemy założyć, że dał Janie spokój? - zapytała Cassie i zbliżyła się do nocnej szafki Christiana. Wzięła do ręki małą fotografię oprawioną w drewnianą ramkę i poczuła ukłucie zazdrości. Na zdjęciu zauważyła przytuloną do Christiana ładną, długowłosą brunetkę. Jej śnieżnobiały uśmiech przypominał uśmiech Janie. Właśnie. To na niej musi się teraz skupić.
     - To moja siostra - sprostował Christian, widząc grymas na twarzy Cassie. Uśmiechnął się sam do siebie. Tak łatwo było przejrzeć ją na wylot nawet, gdy znali się zaledwie kilka dni.
     - Ładna. Zupełnie jak ty - Cassandra nie zdążyła ugryźć się w język i oblała się wielkim rumieńcem. - To znaczy, miałam na myśli, że... jesteście do siebie podobni – dopowiedziała.
     - Miło słyszeć - kąciki ust Christiana uniosły się jeszcze wyżej. Jego wzrok przez dłuższą chwilę zatrzymał się na dziewczynie.
      - Nawiązując do twojego wcześniejszego pytania, nie sądzę, żebyśmy mogli wyciągnąć jakiekolwiek wnioski. Właściwie to nie wiemy nawet, czy ta osoba ma coś wspólnego z Janie. Być może tylko chciała ją nastraszyć, wykorzystując nadarzającą się ku temu okazję.
     - Mam nadzieję. Christian, boję się. Jeżeli śmierć Amandy rzeczywiście nie była samobójstwem...
     - Spokojnie - chłopak wstał, podszedł do Cassie, obrócił ją twarzą do siebie i przytulił. Jej głowa delikatnie spoczęła na klatce piersiowej Christiana. Trwali w uścisku kilka przeciągających się w nieskończoność sekund.
     - Będziemy obserwować go z ukrycia. O ile w ogóle się pojawi. Nawet, jeśli nas zauważy, nie sądzę, by był na tyle odważny, żeby zaatakować dwie osoby. Przynajmniej nie w szkole - stwierdził Christian i odsunął się od Cassie. Wysunął jej z dłoni ramkę z fotografią i odłożył na miejsce, po czym chwycił dziewczynę za dłonie. Nie puściła.
     - Tylko, czy to pomoże? Skoro jest w kapturze, nie sądzę, byśmy rozpoznali jego twarz. A nawet jeśli, to co wtedy? - Cassie zaczęła mieć wątpliwości. - Zadzwonimy na policję? Naskoczymy na niego? Wyzwiemy od zabójców? Skąd będziemy mieć pewność?
     - Nie będziemy.
     To był ten moment, pomyślała Cassie, kiedy sytuacja znowu stała się napięta. Tym razem byli sami, w pokoju Christiana, a ich usta ponownie znalazły się niebezpiecznie blisko siebie. Pocałował ją tylko raz, delikatnie, ale to wystarczyło by po ciele Cassie przeszedł dreszcz, z rodzaju tych bardzo przyjemnych. Odwzajemniła pocałunek, a potem pocałowała go po raz drugi, z własnej inicjatywy. Chciała udowodnić, że jej także zależy. Zaczekała na jego ruch. Ale nic się nie wydarzyło.
     Christian puścił jej dłonie i w milczeniu odsunął się do niej plecami, otwierając górną szufladę swojej półki. Nie chciał posunąć się za daleko. Nie chciał urazić Cassandry.
     - Dziękuję za miłe słowa - powiedziała niespodziewanie.
     Chłopak odwrócił się do niej i zmarszczył brwi. Zauważył, że dziewczyna wyciąga ku niemu złożoną na pół kartkę.
     - "Cassie, jesteś cudowna" - przeczytał i zdziwił się jeszcze bardziej. - Chyba jestem zazdrosny - stwierdził po chwili.
     - Słucham? Więc to nie było od ciebie? - spytała. Chłopak pokręcił głową.
     - Wolę inne sposoby udowadniania ci, że jesteś cudowna - powiedział, po czym objął ją w pasie i ponownie pocałował. Ciało Cassie zareagowało tak samo jak za pierwszym razem. Miała ochotę krzyknąć do swojego serca, by przestało tak gorączkowo bić. Zamiast tego, cofnęła się o kilka kroków i przywarła plecami do ściany. Spojrzała na nieco zdezorientowanego chłopaka, ale w końcu zadecydowała. Złapała go za koszulkę i szybko przyciągnęła do siebie. Christian przywarł do niej całym ciałem, nabierając pewności, że oboje pragną tego samego. Całowali się namiętnie, zupełnie tak, jakby byli parą od dłuższego czasu.

*

     Kilka godzin później oboje przyczaili się za automatem do kawy.
     - To chyba nie ma sensu - skrzywiła się Cassie. Prawdę mówiąc, było jej trochę zimno w krótkich spodenkach i luźnej koszulce. Christian miał przynajmniej dresy.
     - Chyba masz rację. Stoimy tu już bardzo długo.
     Oboje rozejrzeli się wokół i wyszli z ukrycia.
     - Zaczekaj - powiedziała Cassie i złapała Christiana za nadgarstek. - Cholera. Kyra chciała dzisiaj nakryć dowcipnisia, który chodził za Janie zeszłej nocy. Muszę ją znaleźć, zanim pójdę spać.

     - W porządku, tylko gdzie idziemy najpierw? Szkoła jest ogromna.
     - Przejrzyj internat dla dziewcząt i chłopców, a ja pójdę na zachodnie skrzydło sal lekcyjnych - nakazała Cassie. Zignorowała sprzeciw Christiana.
     - Tej nocy wszyscy śpią, nie widzisz? Nic mi nie będzie. Do zobaczenia jutro - powiedziała i pocałowała chłopaka w policzek. Skręciła korytarzem w lewo i weszła na schody. Zaczęła szeptem nawoływać Kyrę, choć wiedziała, że ktoś z nauczycieli może ją teraz usłyszeć.
     Przejrzała całe zachodnie skrzydło i wróciła. Wszędzie było pusto. Nie pomyślała o tym, by wziąć ze sobą telefon, z resztą - nawet nie miała kieszeni.
     Jej uwagę przykuł jakiś szmer. Zanim zdążyła się odwrócić, ktoś za plecami ją objął. W pierwszej chwili pomyślała o Christianie. Ale osoba z tyłu nie pachniała tak jak on. Zanim zdążyła zareagować, tajemnicza postać pocałowała ją w szyję. Nie, poprawka. Ugryzła. Przerażona Cassie zaczęła młócić rękami powietrze. Próbowała krzyknąć, lecz jej gardło było zbyt ściśnięte. Nogi Cassie ugięły się w kolanach. W tej samej chwili tajemnicza postać pchnęła ją do przodu i uciekła. Przyczyną spłoszenia była pani dyrektor, która biegła z przeciwnej strony.
     - Zdążył cię ugryźć? - spytała podenerwowana.
     - Nie wiem. Chyba... chyba tak. Pani to widziała? - Cassie złapała wyciągniętą przed siebie dłoń pani Malarkey i z jej pomocą stanęła no nogi.
     - Natychmiast wracaj do swojego pokoju. I nigdy więcej nie wychodź w nocy, zrozumiano? - nakazała lodowatym tonem.
     Cassie przytaknęła. Była tak zaskoczona całą tą sytuacją, że nie mogła wydobyć z siebie słowa. Miała wrażenie, że pani dyrektor nie widziała, kiedy tajemnicza osoba ugryzła Cassie w szyję. Było to fizycznie niemożliwe. Była za daleko, było za ciemno... 

     Pytanie pani Malarkey nie dawało dziewczynie spokoju, więc wbrew zaleceniu, Cassie nie poszła do swojego pokoju, lecz do gabinetu dyrekcji. Zza zamkniętych drzwi usłyszała strzępki rozmowy.
     - Jutro niezwłocznie należy skontaktować się lekarką. Musi sprawdzić, czy do ciała Cassandry przedostał się jad - powiedziała kobieta.
     - Musimy przyspieszyć organizację grupy ... - podjął inny głos, ale Cassie nie zdołała usłyszeć końca zdania.

     - Jutro. Jutro rano.
     Rozmowy przycichły, a Cassie zorientowała się, że drzwi gabinetu za chwilę się otworzą. Biegiem pokonała korytarz i ponownie schowała się za automatem. Zdążyła w ostatniej chwili. Pani Malarkey stanęła na korytarzu i dosłownie zaczęła "węszyć". Jej oczy przybrały kolor karmazynu.
     Cassie cicho syknęła z bólu. Przyłożyła dłoń do miejsca ugryzienia i dopiero w chwili, kiedy zobaczyła na swojej ręce ślady krwi, uświadomiła sobie, że to wszystko jest prawdą.