"Inna krew" - Rozdział 7

      - Najpierw Cassie, teraz Reed. Gdzie ona się podziewa? Przecież pani Malarkey uprzedzała, że spotkanie Grupy Specjalnej jest obowiązkowe. Reed chyba nie zna znaczenia tego słowa - Janie po raz kolejny spojrzała na zegarek. Pięć po szesnastej.
     - Ciebie martwi to, że Reed nie dostosowała się do polecenia pani Malarkey? A co, jeśli jej też coś się stało? Nie pomyślałaś o tym? Grupa Specjalna w tej chwili guzik mnie obchodzi. Tylko popatrz. Banda zadufanych w sobie ponuraków - Kyra spojrzała z niesmakiem na jedenastu stojących na baczność uczniów. Ich twarze były bez wyrazu. Wszyscy pusto wpatrywali się przed siebie, mając głowy lekko zadarte do góry. Wyglądali jak grupka żołnierzy. Brakowało im tylko mundurów i karabinów. Przez chwile można było pomyśleć, że przed pierwszoklasistami postawiono jedenaście posągów. Albo jedenaście strażników, czekających na rozkaz przełożonego. Kyra nie chciała być jednym z nich. Ale wybór nie należał do niej. Znalazła się pośród siedmiu pechowych wybrańców, czy chciała tego, czy nie. Choć miała nadzieję, że na jej miejsce jest setka innych chętnych i wkrótce będzie mogła ustąpić komuś miejsca. Przecież to grupa wyjątkowo uzdolnionych uczniów - każdy chciałby do niej przynależeć. O ile drugoklasistki powiedziały Janie prawdę.
     - Cieszy mnie to, że w końcu polubiłaś Reed - odezwała się niespodziewanie Janie.
     - To, że się o nią martwię, wcale nie znaczy, że ją lubię - sprostowała Kyra. - No dobra, może troszkę - dodała po chwili, uśmiechając się do przyjaciółki. Obie roześmiały się w chwili, gdy do sali weszła pani dyrektor. A tuż za nią Reed, która - ku zdziwieniu obu dziewcząt, stanęła na baczność obok uczniów starszych klas.
     - No dobrze, proszę już o ciszę. Przepraszam was za spóźnienie. Musiałam odbyć osobistą rozmowę z jedną ze strażniczek.
     - Strażniczek? - zapytał ktoś z pierwszoklasistów. Kyra uśmiechnęła się do siebie. Po pierwsze, z powodu tego, że zobaczyła Reed całą i zdrową, po drugie: nazywano ją strażniczką.
     - Rozumiem wasze zdumienie. Co roku mamy do czynienia z podobnym zachowaniem. Zanim jednak przejdę do konkretów chcę, żebyście mogli mi uwierzyć. Andrew, podejdź tu na chwilę.
     Jeden, spośród jedenastu, a właściwie dwunastu uczniów, biorąc pod uwagę Reed, wystąpił naprzód robiąc dwa żołnierskie kroki. Pewnie ustalono z nim nawet to, którą nogę ma postawić jako pierwszą - pomyślała Kyra. Cała ta szopka wydawała jej się komiczna i przerysowana. Z dezaprobatą pokręciła głową. Ten prawie niezauważalny gest dostrzegła pani dyrektor.
     - No to mamy ochotniczkę - stwierdziła, wskazując palcem na Kyrę. - Podejdź.
     Kyra wstała z krzesła i napięła ciało. Chciała podejść do pani Malarkey równie zdyscyplinowanym krokiem, co Andrew. Słysząc ciche śmiechy pierwszoklasistów w połowie drogi zmieniła zdanie. Zaczęła naśladować robota. Z każdym kolejnym ruchem na sekundę zastygała w bezruchu, po czym wykonując charakterystyczne, mechaniczne ruchy, posuwała się naprzód. Nawet ponurzy dotąd uczniowie starszych klas zaczęli chichotać. Pani dyrektor z wściekłością zacisnęła dłonie w pięści.
     - Buntowniczka. Z takimi też damy sobie radę - powiedziała, nadal się czerwieniąc.
     I wtedy Kyra dostała w twarz. Wodą. Zaskoczona zamarła w pół kroku, a woda zaczęła spływać po jej włosach i brodzie. Śmiechy uczniów zamilkły w ułamku sekundy. Wszyscy z na wpół otwartymi ustami wpatrywali się w panią dyrektor, która jeszcze trzymała wyciągniętą przed siebie dłoń.
     - Usiądź - zwróciła się do Kyry, a potem odwróciła się w stronę Andrew'a. - Dziękuję, wróć do pozostałych.
     - Przepraszam - ponownie zerknęła na Kyrę, która siedziała już na swoim miejscu i pocierała bolący policzek. - Musicie być bardzo zdyscyplinowani. To, co zaraz powiem jest bardzo ważne i raz na zawsze odmieni wasze życie. Zadecydowałam o szybszej organizacji Grupy ze względu na to, że jedna z pierwszoklasistek została tej nocy zaatakowana przez Hertoga.
     Janie i Kyra zamarły. Wiedziały już, że pani Malarkey miała na myśli Cassie. Co się stało z ich przyjaciółką? Kim tak właściwie jest Hertog? Co one same miały z tym wspólnego? Czym zajmuje się Grupa Specjalna? Tysiące pytań kłębiło się w myślach obu dziewczyn, ale żadna nie śmiała się odezwać.

     - Po pierwsze: oficjalnie do Grupy Specjalnej należą osoby, które są wyjątkowo uzdolnione muzycznie, a nasze spotkania to dodatkowe zajęcia, pomagające rozwijać talenty. Nikomu nie możecie wyjawić prawdziwego powodu istnienia. Wiąże się to z przysięgą, którą za chwilę złoży każdy z was - zza pleców mówczyni wyłoniła się pani Meyson - nauczycielka śpiewu, która ruszyła w kierunku pierwszoklasistów z plikiem kartek. Każdemu z nich rozdała po jednym zestawie.
     - Radzę wnikliwie się z tym zapoznać. Tutaj znajdziecie między innymi treść przysięgi, przywileje i obowiązki. Od dzisiaj będzie was obowiązywał zawarty tu regulamin.
     Kyra jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak źle. Została zaangażowana w jakąś cholerną grę i nie wiedziała komu mogłaby zaufać. Z pewnością nie nauczycielom. I na pewno nie Reed. Nie mogłaby zaufać też Cassie. Kto wie, co z nią zrobiono...
     Instynktownie chwyciła Janie za rękę. Jej przyjaciółka z całej siły wbiła paznokcie w skórę Kyry, ale ta pomimo bólu nie odezwała się ani słowem. Czuła tylko, jak miękną jej kolana. Gdyby nie krzesło, z pewnością upadłaby teraz na podłogę. Gdzie się podziała odważna Kyra, którą znała? - spytała samą siebie. Z zamyślenia wyrwały ją dwa słowa, które zrobiły z jej mózgu wodę.
     - Jesteście wampirami.
     I co teraz? Uwierzyć pani Malarkey, czy uznać ją za niepoczytalną? Po tym, jak Kyra dostała w twarz, nie miała najmniejszych wątpliwości, że istnieje coś więcej, niż tylko zwykły, ludzki wymiar. Spojrzała na Janie nabierając pewności, że wciąż jest obok i że to właśnie jej dłoń czyni Kyrę bezpieczną.
     - Skąd mamy pewność, że akurat wy? To proste, choć sprzeczne z większością dotychczasowych poglądów na temat tych istot. Macie talent muzyczny, co jest charakterystyczne dla każdego wampira. Ale to nie wszystko. Przecież wielu ludzi także potrafi śpiewać, czy tańczyć. 

     - To co jeszcze? - wtrąciła dziewczyna, siedząca obok Kyry.
     - Jak masz na nazwisko? - pani Malarkey odpowiedziała pytaniem na pytanie.
     - Monasterio, proszę pani.
     - Spójrz w lewo. To jest panna Moore, tuż obok panna Meyer, ja jestem Joanna Malarkey. Widzisz podobieństwo?
     - Wszystkie te nazwiska rozpoczynają się literą M, proszę pani - odezwała się szczupła blondynka. Ta sama, którą Kyra widziała w kawiarni z Jake'iem.
     - Tak jest, Celeste. To właśnie odróżnia wampirów od ludzi. Ale uwaga. Kilka tysięcy ludzkich rodzin na całym świecie ma takie same nazwiska jak wy! Dlatego potrzebowaliśmy jeszcze kilku dowodów. Każdy z was miał przeprowadzone badanie wzroku, którego wynik otrzymaliśmy jeszcze przed przyjęciem nowego rocznika do Akademii. U każdego z was na lewej tęczówce widnieje znak. Bez wnikliwej analizy przypomina zwyczajną czarną kropkę, na którą niektórzy z was pewnie zwrócili już uwagę. Tak naprawdę to trzy ukośne linie, przecięte u dołu strzałą.
     - Wasi rodzice i dziadkowie także posiadają ten znak - wtrąciła pani Meyson. - Bycie wampirem to nie efekt przypadku. To dziedzictwo. Wasi rodzice zadbali o to, byśmy mieli stu procentową pewność, co do waszego pochodzenia. Dostarczyli nam wyniki badań krwi. Oficjalnie wasza grupa krwi to 0, prawda? Tylko nieliczne aparatury potrafią odróżnić grupę 0 od grupy -1. Wy macie grupę -1.
     - Wasze pokolenie zostało też obdarowane specjalnymi darami - pani dyrektor przejęła inicjatywę. - Być może ktoś potrafi zapanować nad wodą, tak jak ja. Wasze moce są różne i póki co są zablokowane. Wkrótce pomożemy je pobudzić. Wtedy staniecie się wampirami aktywnymi. Co trzecie pokolenie dostaje ten dar. W przypadku waszych rodziców czy dziadków, był genem recesywnym, co oznacza, że nie mieli oni możliwości jego użycia. Padło na was. Dlatego macie misję. Dlatego jesteście zobowiązani do walki. 

     - Walki? - Janie usłyszała swój własny głos. Nie chciała wypowiedzieć tych słów. Nie chciała rzucać się w oczy. Nie wiedziała komu ufać. Komu wierzyć. W co wierzyć.

     - Spokojnie. Wszystko po kolei. Póki co, zostaniecie objęci nakazem tajemnicy i złożycie specjalną przysięgę, której złamanie grozi karą śmierci. Waszym zadaniem będzie walka z Hertogami, czyli innymi słowy ze zbuntowanymi wampirami. Ale żeby walczyć, musicie się tego nauczyć.
     - Skoro jesteśmy wampirami, to dlaczego nie pijemy ludzkiej krwi? - zapytała niespodziewanie Celeste.
     - Każdy wampir jest zdolny do picia krwi - odpowiedziała pani dyrektor. - Ale nikt z was tego nie robi, bo to nieludzkie. A uważacie się za ludzi, żyjecie jak ludzie i obracacie się w ludzkim środowisku. Dzięki temu zyskujecie bezpieczeństwo. Im mniej o was wiedzą, tym lepiej. Decyzja o normalnym życiu była jedną z najtrudniejszych dla naszego gatunku - uwierzcie nam. Kyro, weź do ręki nasz informator i przeczytaj rozdział 6 dotyczący picia ludzkiej krwi - nakazała pani Malarkey.
     Kyra po dłuższej chwili znalazła odpowiednią stronę.

     Krew działa jak na narkotyk. Wywołuje u wampira stan euforii, równocześnie osłabiając człowieka. Wielokrotne próby wyssania krwi mogą doprowadzić do jego śmierci. Dlatego postanowiono zataić przed nowymi wampirami informację o użyciu kłów. Najbardziej niebezpieczna jest krew -2, krew ludzi zrodzonych ze związku człowieka i wampira - tak zwanych Mieszańców. To dzięki niej każdy wampir może osiągnąć nieśmiertelność. 

     - Hertog pijąc krew -2 czerpie niesamowitą siłę, a do tego wydłuża swoje życie, skracając je dawcy. Zbuntowany wampir nigdy nie odpuszcza, a kiedy upatrzy sobie ofiarę, każdy pobór krwi traktuje jak akt seksualny. Przywiązuje się do osoby i albo po upływie czasu atakuje ponownie, albo zabija od razu, obawiając się zdrady, czyli innymi słowy tego, że inny Hertog upatrzy sobie tą samą ofiarę. Obie możliwości prowadzą do śmierci dawcy. Różnicą jest tylko czas.
     To jakiś absurd, pomyślała Kyra. Czy byłaby zdolna wypić ludzką krew? Nie, to nie możliwe. Musiała zajść jakaś pomyłka. Wystarczy spojrzeć na Janie, uosobienie dobra, osobę która nie byłaby zdolna skrzywdzić nawet muchy.
     - Dziś dowiedzieliśmy się o kolejnym mieszańcu. Jest nim Cassandra Johnson, uczennica klasy pierwszej. Dowiedzieliśmy się o niej niestety dopiero po ataku. Kolejnym znanym nam mieszańcem w szkole jest Jonathan Wilson z klasy drugiej. Mają oni własnych strażników, ale prośbę kieruję to wszystkich - waszym zadaniem jest pilnowanie tej dwójki, by nic im się nie stało. Musicie jednak wiedzieć, że mieszańców na świecie jest mnóstwo. Świadczy to tylko o wampirzej ułomności względem uczuć. Nie wolno wam się związać z człowiekiem. Nie wolno wam się zakochać w nieodpowiedniej osobie. W innym przypadku, narażacie swoje dzieci na śmierć. Narażacie każdego wampira. Narażacie wszystkich.

     Na następnym spotkaniu Grupy Specjalnej poznacie historię naszego gatunku i zaczniecie ćwiczyć podstawy samoobrony. Jakieś pytania?

Janie podniosła rękę.

     - Czy mogę zobaczyć się z Cassie? - spytała.
     - Na razie nie ma takiej możliwości. Strażniczka Reed będzie czuwać przy niej przez najbliższy czas. Czy ktoś jeszcze ma jakieś pytania?
     Janie zazdrośnie spojrzała na Reed. Dziewczyna wzruszyła ramionami  geście bezradności.
     - No dobrze. Każdy z was musi zapoznać się z informatorem a w razie wątpliwości, skontaktować się z którymś z wampirów ze starszych klas. Po kolacji złożycie oficjalne przysięgi.
     Po wyjściu z sali Kyrze zrobiło się słabo. Poczuła w powietrzu zapach śmierci.
_____________________________________________________________________
Tak jak ostrzegłam: rozdział jest trochę nudnawy i niewiele się dzieje, ale nie mam innego wyjścia - muszę przekazać wam najważniejsze informacje o Grupie Specjalnej. No cóż... jestem bardzo ciekawa waszych reakcji. :)
A Wy na miejscu Kyry komu moglibyście zaufać?
Pozdrawiam ;*