"Inna krew" - Rozdział 10

     Kyra przewracała się z boku na bok, trwając w półśnie i mamrocząc coś pod nosem raz po raz. Janie zasnęła tylko i wyłącznie dzięki działaniu tabletek. Za to Cassie najczęściej przychodziła do pokoju w środku nocy, a i to nie zawsze, bo czasem po prostu zostawała na noc u Christiana, którego współlokator kilka dni temu trafił do szpitala z bliżej nieokreślonych przyczyn.

     Reed oparła się o zagłówek łóżka i z niepokojem wpatrywała się w obie przyjaciółki. Wiedziała, że dzieje się z nimi coś niedobrego, a szczególnie z Janie, która godzinę temu wróciła do pokoju cała roztrzęsiona. Bez słowa wyjęła z szuflady opakowanie tabletek nasennych, połykając kilka na raz.
     Kiedy ktoś zapukał do drzwi, Reed spojrzała na zegarek i odłożyła do szuflady swój pamiętnik. Zerknęła na dziewczyny, upewniając się, że hałas ich nie zbudził i ostrożnie pociągnęła za klamkę. Czyjaś ręka złapała ją za nadgarstek i przyciągnęła do siebie, zanim Reed rozpoznała jej właściciela. Przez ułamek sekundy pomyślała o Hertogu i o Cassandrze, którą miała przecież chronić przez cały czas. W tamtej chwili obiecała sobie, że już nigdy nie pozwoli przyjaciółce wracać tak późno, pomimo tego, że Chris zawsze odprowadzał ją pod same drzwi. Ale to nie on był jej strażnikiem i to nie on miał szczególną moc, której w gruncie rzeczy Reed nie zdążyła jeszcze odkryć.
     Kiedy zobaczyła przed sobą Jake'a poczuła ulgę, która po chwili ustąpiła miejsca innemu, niechcianemu przez Reed uczuciu. Wykręciła prawą rękę z uścisku chłopaka i skrzyżowała ręce na piersiach.
     - Jest jedenasta. Czego chcesz? - spytała chłodno.
     - Chcę wiedzieć, co się dzieje – odpowiedział. - Zrywasz się z naszych prób, a jeżeli nie, to i tak jesteś na nich myślami nieobecna. Rzadko się uśmiechasz i mam wrażenie, że mnie unikasz. Myślałem, że się przyjaźnimy, ale bez względu na to, co o nas sądzisz, wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

     - Jesteś w porządku, Jake. I jestem szczęściarą, że mam wokół siebie tylu wartościowych przyjaciół - stwierdziła Reed i poczuła jak Jake przysuwa się bliżej niej, obejmując ją jednocześnie w pasie. W pierwszej chwili chciała zaprotestować, ale uświadomiła sobie, że jest to tylko zwykły przyjacielski uścisk. Bynajmniej dla jednej ze stron...
     - Dziękuję - wyszeptała mu do ucha i pozwoliła, by owionęła ją woń męskich perfum.

     Tak bardzo chciała, by ten uścisk w ogóle nie miał miejsca, jednocześnie pragnąc, aby trwał w nieskończoność. Jeżeli do tej pory nie potrafiła zrozumieć swoich uczuć, to właśnie w tej chwili uległo to zmianie.
     Po kilku, przeciągających się sekundach Reed odsunęła się od Jake'a i spojrzała mu prosto w oczy. To był błąd. Szybko wbiła wzrok w podłogę, czując, że jeśli tego nie zrobi, emocje wezmą górę i dojdzie do pocałunku. Zaraz potem zastanowiła się, co w takiej sytuacji zrobiłby Jake.

*

     Cassie po cichu wsunęła się do pokoju i zauważyła przy łóżku Janie opakowanie nieznanych jej tabletek. Kyra widząc jej dezorientację wyjaśniła, że są to środki nasenne i że sama zażyła dwie globulki. Łóżko Reed było puste.
     - Co się z wami dzieje? - spytała, siadając obok przyjaciółki.
     - Janie przyszła do pokoju z podpuchniętymi od płaczu oczami i nic nie mówiąc położyła się do łóżka, połykając wcześniej kilka tabletek.
     - Biedulka. Czy coś się wydarzyło podczas zajęć Grupy Specjalnej?

     Kyra pomyślała o walce z Lauren i uznała to za źródło problemu Janie. Nie mogła jednak wyznać Cassandrze prawdy.
     - Wydaje mi się, że przejęła się kiepskim występem. Nic takiego.
     Cassie nie do końca uwierzyła przyjaciółce, ale nie miała wyjścia. Skinęła tylko głową w geście zrozumienia i podjęła inny temat.
     - A co z Reed?
     Kyra przełknęła głośno ślinę.
     - Nie wiem. Słyszałam tylko, jak rozmawia za drzwiami z Jake'iem - nastolatka wzruszyła ramionami, zachowując kamienną twarz. W głębi duszy czuła, że została zdradzona przez osobę, której zaufała.
     - Pójdę jej poszukać. Może coś się stało - powiedziała Cassie. - Swoją drogą uważam, że te wasze zajęcia to tylko przykrywka. I że wszystkie trzy wiecie coś na ten temat - mówiąc to przejechała palcem po szyi, w miejscu ugryzienia przez Hertoga, sugerując, że dowie się, o co w tym wszystkim chodzi.
     Kyra nie zaprotestowała. Była bliska wyjawienia przyjaciółce prawdy, ale kiedy otworzyła usta, Cassandra była już na zewnątrz.

*

     Reed po odejściu Jake'a nie chciała wracać do swojego pokoju. I tak nie potrafiłaby zasnąć. Zamiast tego, skręciła w stronę sal lekcyjnych i weszła do łazienki dla dziewcząt. Usiadła na zimnych płytkach, przyciągnęła do siebie kolana i opierając plecy o ścianę, zaczęła analizować wydarzenia dzisiejszego dnia. Miała wrażenie, że bierze udział w jakiejś cholernej grze, która bez względu na przebieg, przynosi w rezultacie tylko ból i rozczarowanie. W głębi duszy Reed zapragnęła, by Kyra zakochała się w kimś innym, lub żeby Jake nie odwzajemniał jej uczuć. Chwilę potem skarciła się za tę myśl - przecież obiecała pomóc. Bez względu na wszystko. Pod żadnym pozorem nie mogła zawieść swojej przyjaciółki.

     Niespodziewanie Reed poczuła strach, ale nie potrafiła zlokalizować jego źródła. Miała wrażenie, że ktoś obcy wdarł się do jej myśli i decydował o towarzyszących dziewczynie emocjach, które z każdą chwilą stawały się coraz silniejsze i bardziej uciążliwe. Co gorsza, do niezidentyfikowanego uczucia strachu, dołączył jeszcze przenikliwy ból głowy, którego Reed nie potrafiła znieść. Zamknęła oczy i przyłożyła pięści do skroni, ale kiedy to nie pomogło, dziewczyna zaczęła krzyczeć. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że to nie ona wydobywa z siebie dźwięki. Nie mogła uwierzyć, że wyobraźnia w tak dużym stopniu przejęła kontrolę nad jej ciałem.
     Przerażona podeszła do kranu i przemyła twarz strumieniem lodowatej wody. Oparła dłonie na umywalce i głęboko odetchnęła, pragnąc odgonić od siebie wszystkie złe myśli. Niestety, kolejna fala bólu była tak silna, że ręce Reed straciły podporę i bezwładna nastolatka osunęła się na ziemię.

     I wtedy zaczęła się trząść, sparaliżowana własnym strachem, kiedy wśród upiornych, nękających jej głowę krzyków, rozpoznała głos Cassie. Potrzebowała zaledwie kilku sekund, by dojść do siebie i pobiec w kierunku źródła głosu wołającej o pomoc przyjaciółki. Nieznany strach i ból ustąpiły, choć tak naprawdę zostały tylko stłumione przez obawę o życie Cassandry.
     Kierując się intuicją, Reed pobiegła w stronę schodów prowadzących na trzecie piętro, lekceważąc fakt, że uczniowie mają tam zakaz wstępu. Przeskakując o kilka stopni, o mało nie potknęła się o własne nogi. W końcu, odzywający się w jej myślach głos Cassandry, począł mieszać się z tym rzeczywistym.
     - Błagam, zostaw mnie.
     Chłopak w ciemnym płaszczu powoli zbliżał się w kierunku Cassie z triumfującym uśmiechem na twarzy. Wyglądało na to, że strach dziewczyny był dla niego ogromną pożywką.
     - Stój! - wrzasnęła Reed, stawiając stopę na ostatnim schodku. Hertog znajdował się teraz w połowie odległości od obu dziewcząt.
     - Bo co? - zapytał, ochryple się śmiejąc. Nie zatrzymał się.
     Reed nie zdążyłaby dobiec do przyjaciółki na czas. Rozpaczliwie wyciągnęła przed siebie dłoń, mając nadzieję, że w tej chwili uaktywni się jej moc. Nie myliła się. Ku ogromnemu zaskoczeniu obu dziewczyn, stojąca na podłodze doniczka z kwiatami uniosła się w górę. Reed cofnęła rękę, po to, by ze zdwojoną siłą zaatakować niczego nieświadomego Hertoga. Doniczka trafiła go prosto w tył głowy, co spowodowało, że chłopak runął na ziemię twarzą do podłoża.
     Reed zwinie przeskoczyła nad powalonym ciałem i chwyciła przyjaciółkę za rękę, obiecując, że później jej wszystko wyjaśni. Kiedy dziewczyny stanęły u szczytu schodów, Reed obejrzała się za siebie, widząc, że oszołomiony Hertog powoli odzyskuje przytomność. Spanikowana pociągnęła za pierwszą z brzegu klamkę, mając nadzieję, że chłopak nie słyszy jeszcze kroków dziewczyn i dzięki temu pobiegnie na dół, myśląc, że Reed i Cassie obrały właśnie tą drogę.
     Niestety, drzwi ani drgnęły. Tak, jak i kolejne. Hertog dochodził już do siebie, co oznaczało, że dziewczyny nie miały czasu, by zawrócić.

     Całe szczęście, że następny zamek był otwarty. Pierwsza myśl, jaka przyszła nastolatkom do głowy, to zabarykadowanie wejścia. W tym celu przesunęły pod drzwi ciężką komodę i kilka, znajdujących się pod ręką, przedmiotów. Taka blokada nie mogła wytrzymać zbyt długo. Wobec tego Reed otworzyła okno i wyjrzała na zewnątrz, podejmując najniebezpieczniejszą w życiu decyzję. Kiedy powiedziała Cassie, że muszą przejść z jednego parapetu na drugi i wsunąć się do pomieszczenia obok, Cassie zszokowana pokiwała głową.
     - To samobójstwo! - wrzasnęła.

     - Samobójstwo to czekanie, aż Hertog nas dopadnie - odpowiedziała Reed i usiadła na parapecie. - Spójrz. Na ścianie są wypustki. Możesz się ich złapać - dodała i zniknęła po drugiej stronie okna.

     - Nie zostawiaj mnie tu! - krzyknęła Cassie, nie mogąc opanować drżenia rąk. W chwili, gdy wyjrzała za okno, usłyszała jak Hertog dobija się do drzwi. Reed jednym gestem ponagliła przyjaciółkę, jednocześnie wpadając do pokoju obok.
     - Dopadnę was, suki - wysyczał Hertog.
     Cassie zauważyła długi pazur, który przebił drewno od zewnątrz. Nie miała innego wyjścia - przełożyła nogę przez ramę okna.
     Kiedy znalazła się na zewnątrz, z trudem utrzymała równowagę. W tle słyszała wykrzykiwane przez Reed słowa otuchy, co zamiast pomóc, jeszcze bardziej komplikowało sytuację. Wstrzymując oddech, Cassie oderwała od podłoża jedną nogę, stawiając ją na sąsiednim parapecie. Jej prawa ręka ześlizgnęła się z wypustki. W przypływie paniki, Cassie chwyciła za znajdującą się nad jej głową rynnę, która pod wpływem ciężaru zerwała się...