"Inna krew" - Rozdział 11

     Reed z impetem wpadła do nieznanego jej pomieszczenia, niefortunnie upadając na lewe kolano. Ból, który czuła był niczym, w porównaniu do tego, co właśnie widziała.
     Powoli przesunęła się w stronę kapsuły. Wyciągnęła przed siebie dłoń, ale szybko cofnęła ją z powrotem i zamknęła otwarte w wyniku szoku usta. Kilka razy przetarła zamglone oczy, by upewnić się, że to, co właśnie widzi jest rzeczywistością. Martwe ciało Amandy lekko drżało pod wpływem ruchu cieczy znajdującej się w zimnej kapsule. Do tej pory Reed nie wiedziała, że istnieje jakiś sposób na zabezpieczenie ludzkiego ciała przed pośmiertnym gniciem. Czy było to zasługą specjalnych właściwości cieczy? A może kilku cienkich żyłek, które oplatały ciało nastolatki?

     Pokój pławił się w ciemnościach. Jedynym źródłem światła była mała lampka, która znajdowała się wewnątrz kapsuły i dokładnie oświetlała bladą cerę Amandy. Reed na dłuższą chwilę zatrzymała na niej wzrok. Była chłodna i nieprzenikniona. Ale w niczym nie przypominała tych samych twarzy, które widuje się w trumnach na pogrzebach. Ta była inna. Wydawało się, że w oczach zmarłej nadal tli się życie.
      Zastanawiającym dla Reed był fakt, dlaczego ciało nie zostało należycie pochowane. Po co przetrzymywano je w szkole? Jakie były prawdziwe okoliczności śmierci dziewczyny? I najważniejsze - czy ciało rzeczywiście należało do Amandy?
     Krzyk Cassie wytrącił Reed z równowagi. Spanikowana dziewczyna podbiegła do okna, karcąc się w duszy za tę chwilę nieuwagi. Jej serce na moment stanęło...

*

     W chwili, gdy rynna oderwała się od dachu, Cassie poczuła, że jakieś silne dłonie chwytają ją za lewą rękę. Nie do wiary, że w takiej chwili to właśnie Hertog ratuje jej życie.

     - Błagam, nie puszczaj mnie - Cassie spojrzała w górę z nadzieją, że na chłodnej twarzy napastnika odnajdzie cień dobroci. W przypływie paniki mocno zacisnęła paznokcie na jego skórze.
     - Trzymaj się! - odpowiedział jej inny głos. Widok przyjaciółki, która odkryła w sobie tajemnicze moce, był nie lada uspakajający. Dawał nadzieję, że dla tej historii przewidziany jest jednak happy end.

     Hertog mocno szarpnął rękę Cassie, po czym złapał ją za tyłek i pomógł przejść na drugą stronę okna. Kiedy dziewczyna niepewnie stanęła na nogach, chłopak chwycił ją za włosy i pchnął w kierunku ściany. Nastolatka uderzyła w nią czołem i po kilku chwilach poczuła, że z nosa cieknie jej krew.
     Tymczasem Reed przeczesała cały pokój w poszukiwaniu klucza, dzięki któremu mogłaby dostać się do pokoju Cassie. Bez skutku. Nie miała innego wyjścia. Ponownie wychyliła się za okno i postawiła stopę na parapecie. Tym razem ryzyko było większe, ze względu na fakt, że Hertog z łatwością mógł zepchnąć dziewczynę w dół i jednocześnie skazać ją na śmierć.

     Zanim Cassie zdążyła podnieść się z podłogi, Hertog był tuż przy niej. Zagryzł dolną wargę i pochylił się nad nastolatką ponownie chwytając ją za włosy. Ciało dziewczyny odmawiało posłuszeństwa. Było zbyt bezwładne, by móc się bronić. Chłopak zaśmiał się spazmatycznie i splunął Cassandrze w twarz. Następnie uraczył ją siarczystym policzkiem. Usiadł tak, by zablokować jej każdy możliwy ruch i wykorzystał wolną rękę, by odgarnąć włosy z szyi ofiary. Pochylił się i oblizał swoje usta. Wtedy usłyszał hałas. Zbliżył się do okna w chwili, gdy Reed przekładała przez framugę lewą nogę. Wysunął swoje pazury gotowy do ataku i szczęśliwy, że w tę jedną noc upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Nie zdążył.
     Pani Malarkey w samą porę wbiegła do pomieszczenia i wyciągnąwszy przed siebie dłoń, pozbawiła Hertoga równowagi, trafiając go strumieniem wody w stawy kolanowe. Reed w tym czasie weszła do pokoju i podbiegła do rannej przyjaciółki. Cassie była półprzytomna i wszystkie dochodzące do jej ucha słowa, rozmywały się w niezrozumiały bełkot. Chciała wykonać jakiś ruch, choćby kiwnąć na znak, że wszystko z nią w porządku, lecz nie mogła. Zamiast tego zaczęła się krztusić, po czym widziany przez nią obraz zaszedł mgłą.
     Jednak Reed nie miała czasu na opiekę. Zdeterminowany Hertog wbił w plecy dyrektorki jeden ze swoich długich pazurów, obserwując jak kobieta z sykiem upada na podłogę. 

     Chłopak znajdował się teraz naprzeciwko otwartego okna. Reed postanowiła to wykorzystać. Zbierając w sobie wszystkie siły, podniosła z komody stary telewizor i skierowała go w stronę triumfującego nad ciałem pani Malarkey Hertoga. Ten zupełnie nie spodziewał się ataku. Siła uderzenia za sprawą mocy była tak ogromna, iż sprawiła, że napastnik przechylił się przez parapet i wypadł. Reed miała wrażenie, że minęła cała wieczność, nim usłyszała trzask roztrzaskującego się o ziemię sprzętu. Podbiegła do okna i podążyła wzrokiem na dół, aż do miejsca, w którym leżało martwe, skąpane we krwi ciało. Widząc to, dziewczyna zadrżała, a po jej policzku zaczęły spływać niechciane łzy.
     - Ja nie chciałam go zabić - powiedziała w chwili, gdy otrząśnięta dyrektorka stanęła obok, obejmując uczennicę ramieniem.
     Reed odwróciła się twarzą do pani Malarkey i wtuliła się w jej ciało, zaczynając szlochać. Czy zawsze będzie się czuć tak okropnie, ratując życia niewinnych kosztem czyjeś śmierci?
     W tamtej chwili doskonale rozumiała Janie, która wzdrygała się na samą myśl o krzywdzeniu innych. Miała rację. Między morderstwem a ratunkiem od śmierci istnieje cienka linia graniczna, która ze względu na okoliczności zazwyczaj zanika. Ale nie można być jednocześnie bohaterem i zabójcą. Prawda?
     Reed na chwilę zapomniała o wymagającej lekarskiej opieki Cassandrze. Usiadła na podłodze i ukryła twarz w dłoniach, podczas gdy pani Malarkey zadzwoniła po pomoc. Dwie godziny później Reed siedziała w gabinecie u szkolnej pielęgniarki wpatrzona w czubki swoich butów. Niecierpliwie czekała na telefon ze szpitala z wiadomością o stanie zdrowia przyjaciółki. Wstawała i zaczynała chodzić w tą i z powrotem po czym znów siadała po to, by kilka sekund później ponownie się podnieść.
     Pielęgniarka w ciszy przypatrywała się jej zachowaniu, trzymając dłoń opartą na słuchawce. Pani Malarkey ze skrzyżowanymi na piersiach rękami stała oparta o futrynę drzwi i raz po raz posyłała w stronę Reed słowa otuchy. Ciało Hertoga uprzątnięto w trybie natychmiastowym, dbając o zachowanie szczególnej ciszy i ostrożności. Chyba uda się utrzymać wieść o morderstwie w tajemnicy przed uczniami. I przede wszystkim przed reporterami.
     - Dlaczego Amanda nie została pochowana? - wypaliła nagle Reed.
Pani Malarkey odpowiedziała ciszą. Jej emocje zdradził jedynie nerwowy tik policzka.

     Telefon się odezwał.

*

     Świadomość tego, że nosi się na rękach czyjąś krew jest przerażająca. Sumienie nie pozwala zasnąć, a umysł wciąż powraca do miejsca, w którym po raz ostatni widziało się martwe ciało. Patrząc w lustro czuje się obrzydzenie i ból, a egzystujące w nieświadomości łzy hektolitrami spadają po mokrych policzkach, symbolizując psychiczny upadek ich właściciela. Przynajmniej tak było w przypadku Reed, która przez kilka kolejnych dni zachowywała się jak wrak człowieka.
     Natomiast Cassie przyjęła wiadomość o swoim przeznaczeniu ze stoickim spokojem. Tylko niekiedy miała wrażenie, że znajduje się wśród watahy wściekłych wilków, z czego prędzej, czy później któryś użyje zmysłu węchu, wyczuje swą ofiarę i zaatakuje.

"Temu światu potrzeba oczyszczenia, Reed."