"Inna krew" - Rozdział 9

     Pan McWhite wręczył Janie szpadę i lekko popchnął ją w kierunku planszy. Kiedy ta odwróciła się za siebie, zobaczyła, że Kyra mocna zaciska kciuki i porusza ustami wymawiając bezgłośne: powodzenia.
     Janie westchnęła. Stanęła na planszy, na tak zwanej linii postawy szermierczej i skinęła głową w stronę przeciwniczki. Była nią rudowłosa wampirzyca z pierwszej klasy - Lauren. Na znak sędziego obie dziewczyny mocniej ścisnęły w dłoniach rękojeści, przygotowując się tym samym do pierwszego starcia. Janie wykorzystała jeszcze jedną chwilę, by sprawdzić, czy wszystkie elementy osłaniającej ją zbroi są aby na pewno na właściwych miejscach.
     Z ust sędziego padło hasło oznaczające początek walki. Lauren wykorzystała pierwszą chwilę i bezproblemowo dotknęła szpadą boku Janie. Ta, zaskoczona szybkością przeciwniczki, odskoczyła do tyłu, ale nie przeszła do kontrataku. W ten sposób rudowłosa wampirzyca zdobyła pierwsze sześć punktów.
     Weź się w garść, nakazała sobie Janie, ale jej wyobraźnia zaczęła płatać figle. Widziała zabitego Hertoga, padającego na kolana i proszącego o litość. Widziała upływające z niego życie, krew i rozpaczliwie łapany ostatni oddech.
     - Janie! Weź się w garść - ktoś z trybun wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła wymachującą rękami Kyrę. W tym samym czasie poczuła koniec szpady na swoich plecach. Tabela wyników wskazywała teraz jedenaście do zera.
     Ona jest bezpieczna, zapewniła siebie Janie, lecz to nie pomogło. Wiedziała, że wszystkie przygotowania Grupy Specjalnej zmierzają ku jednemu. Ku walce, rozlewowi krwi i ku śmierci. Bez względu na to, jak okrutny byłby przeciwnik, Janie nigdy nie zdobyłaby się na odebranie komuś życia.
     - Koniec starcia. Piętnaście do zera dla Loren Monasterio - odezwał się pan McWhite.
     Janie odłożyła szpadę na bok i podała dłoń przeciwniczce. Z niemałym trudem wyswobodziła się ze zbroi i ze stoickim spokojem przyjęła na siebie krytykę instruktora szermierki. Starała się zignorować uszczypliwe uwagi innych, choć wymagało to nie lada samokontroli.
     Tymczasem na planszy pojawiła się Reed, która już po kilku chwilach dowiodła swego sprytu, kończąc grę z wynikiem piętnaście do czterech.
     - Dałem ci wygrać, bo jesteś dziewczyną - powiedział Ryan, podając przeciwniczce rękę. Reed w odpowiedzi dała mu kuksańca w bok.
     - Wierzę. Prawie.

     Dziewczyna dołączyła do Kyry i biorąc ją pod rękę, wyszła na zewnątrz. Dziwnym zbiegiem okoliczności wpadła prosto na Jake'a.
     - Cześć - odezwała się beznamiętnie i spróbowała go wyminąć. Chwilę potem wzięła głęboki wdech i odwróciła się z powrotem.
     - Dziś nie będzie mnie na próbie. Umówiłam się z Ryanem na... na kawę w Ola's. Mam nadzieję, że poradzicie sobie bez nas - uśmiechnęła się i zaczęła podążać wzrokiem za grupką wychodzących z hali uczniów. Kiedy zobaczyła Ryana, pomachała mu z udawanym entuzjazmem i przecisnęła się w jego stronę.
     Kogo ja próbuję oszukać?
     Kyra odczekała jeszcze chwilę, rozglądając się w poszukiwaniu Janie, ale kiedy drzwi zamknęły się za ostatnią osobą, wzruszyła ramionami i pociągnęła Jake'a za sobą.

*

     - Janie, zostań na chwilę - pani Malarkey złapała uczennicę za ramię. Odczekała chwilę, aż wszyscy Wybrani opuszczą halę, po czym pełna zrezygnowania westchnęła.
     - Co się dzieje? - spytała, nie czekając na odpowiedź. - Musisz się w końcu przełamać. To nie jest kwestia wyboru. To przeznaczenie. Obowiązek. Sprawa życia lub śmierci...
     - Śmierci... - przerwał jej cichy głos.
     Pani Malarkey odczekała, aż Janie doda coś jeszcze, lecz na próżno.
     - Cóż... podjęła, splatając ze sobą dłonie - rozumiem, że jest ci ciężko. Może postaraj się nie myśleć o prawdziwej walce. Rozluźnij się i weź pod uwagę to, co liczy się w danej chwili. Tu i teraz. Wbrew pozorom, to nie jest takie trudne...
     - Mordowanie nie jest trudne? - oburzyła się Janie. - Takie słowa może wypowiedzieć tylko ktoś pozbawiony serca.
     - Janie, kochanie... - odezwała się pani dyrektor, niemalże matczynym tonem.
     - Nie! - przerwała jej nastolatka. - Przepraszam, ale rezygnuję. Tak. Wiem, czym to grozi. Nawet śmiercią. Ale czy jedno ludzkie istnienie stanowi dla was jakąś różnicę? No więc właśnie. Jestem gotowa ponieść wszelkie konsekwencję. A swoją drogą... Pewnie Amandę także zamordowaliście, bo stała się dla was niewygodna. Upozorowane samobójstwo niepoczytalnej dziewczyny. Sprytnie.
     Janie pożałowała swoich słów, gdy tylko zostały wypowiedziane. Ale było już za późno. Po policzkach pani Malarkey zaczęły płynąć łzy.
     - Przepraszam. Nie miałam na myśli... Ja po prostu chciałam...
     - To nie jest twoja wina - pani Malarkey z ledwością wymówiła te słowa, ocierając prawą ręką zabłąkaną łzę. - Nie płaczę z powodu twoich słów. Po prostu w mojej głowie ponownie pojawił się ten obraz...
     Janie przez chwilę zastanawiała się o czym mowa.
     - To pani ją wtedy znalazła? - spytała nagle olśniona, jednocześnie zastanawiając się, czy wypada jeszcze drążyć ten temat.
     Nauczycielka ponuro kiwnęła głową.
     - Nie ma na świecie większego bólu, niż ten, który czuje się w chwili, gdy widzisz na szubienicy ciało. Ciało własnego dziecka. To pewnie dlatego nie mam serca. Odebrano mi je wraz z moją Amandą.
     - Przepraszam, tak mi przykro. Nie powinnam nigdy wypowiadać tych słów - Janie wiedziała, że już do końca życia nie wybaczy sobie swojego zachowania. Jak mogła oskarżyć nauczycielkę o morderstwo własnego dziecka? I to w takich okolicznościach? To, że wcale nie znała sytuacji, w tym momencie nie miało najmniejszego znaczenia.
     - Od tamtej pory nie mam żadnych zahamowań, by zabić sprawców tego wszystkiego - pani Malarkey pociągnęła nosem i wyjęła z torebki kolejną chusteczkę. Przez dłuższy czas nie potrafiła zapanować nad drżeniem rąk. Wyglądała mizernie, ale pomimo tego, jej oczy były pełne nienawiści.
     Janie bez słowa wyszła na zewnątrz, zostawiając nauczycielkę sam na sam ze swoimi myślami. Dopiero siadając na drewnianej ławce, ukryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać...
     Nigdy nie wybaczę sobie tych słów...


Jestem ciekawa waszych spekulacji na temat tego, co będzie dalej ;)

Rozdział stosunkowo krótki, ale nie chciałam dodawać zbędnego opisu na temat tego, że Kyra i Jake sobie grali, śpiewali i układali kompozycję. Zapewniam was, że między nimi (jeszcze) się nic nie wydarzyło. A fragment dotyczący Cassie zostawię sobie na potrzeby rozdziału dziesiątego (chyba, że mi się coś odwidzi, więc nic nie obiecuję).
Trzymajcie się ciepło ;*