"Inna krew" - Rozdział 13

     Mężczyzna usiadł na jednym z wolnych krzeseł i postukał paznokciami w blat stołu, oczekując na realizację zamówienia. Ciemnooka kelnerka podała mu drinka, nachylając się tak, by wyeksponować swój pokaźny biust. To na moment go rozkojarzyło, ale chwilę potem wiedział już, co robić. Jednym gestem dał kobiecie znak, że pragnie więcej. Pod stołem doszło do szybkiej wymiany towaru na pieniądz, po czym biała tabletka została zwinnie wsunięta do kieszeni. Kelnerka kiwnęła głową, jakby chciała tym gestem zmusić mężczyznę do mówienia.
     - Laska, którą wybrałem była jakaś nawiedzona. Już miałem ją w garści, aż tu nagle...
     - Nagle co? - ponagliła go kobieta.
     - No właśnie nie wiem - odpowiedział. - Chyba była wampirzycą.
     - Pieprzysz? - kelnerka otworzyła szerzej oczy, siadając na skraju kanapy. - Ty to masz szczęście. Mów, co się stało.
     - Już prawie była moja, ale nagle jakaś dziwna siła odepchnęła mnie w tył. Mówię poważnie. Wydaje mi się, że to jej moc.
     - Jeśli jest tu wampir, to być może znajdziemy też Mieszańca. Nawet nie wiesz jak dawno nie piłam krwi. Tylko spójrz - kobieta nachyliła się, wskazując palcem swoje czoło - nowe zmarszczki. Jeśli nie wypiję krwi, to zestarzeję się nieodwracalnie.
     - Jak zwykle przewrażliwiona na punkcie swojego wyglądu - powiedział mężczyzna i pociągnął łyk ze szklanki. - Dzięki siostra - dorzucił na pożegnanie i pocałował kobietę w policzek.
     Należało sprawdzić, czy w klubie rzeczywiście jest jakiś Mieszaniec. Jedyny sposób na jego identyfikację bez wnikliwszych analiz, to stanięcie tuż obok i użycie wyostrzonego zmysłu węchu. Krew Mieszańca może być wyczuwalna z odległości do kilku metrów, w zależności od indywidualnych umiejętności danego Hertoga.
     Mężczyzna przeszedł się po parkiecie, wnikliwie rozglądając się na boki. Po niespełna minucie poszukiwań obrał cel. Wysoka, piękna, ciemnowłosa pół - wampirka. Idealna. Być może to z nią będzie mógł dokończyć to, co zaczął z tamtą blondyną. W końcu Mieszańce nie mieli nadzwyczajnych mocy, by się bronić...
     Jej partner na chwilę odszedł na bok, chyba udał się w kierunku baru. Mężczyzna wykorzystał okazję. Podszedł do dziewczyny i poprosił do tańca. Z początku pokręciła głową, tłumacząc się, że na kogoś czeka. Po chwili jednak uległa. On koniecznie chciał zniknąć z nią gdzieś w tłumie, by jej chłopak nie mógł jej znaleźć. Miała na imię Cassandra i uczęszczała do Akademii Muzycznej.

     - Przepraszam, lepiej pójdę poszukać swojego chłopaka - powiedziała, wyrywając dłonie z uścisku.
     - To on powinien znaleźć ciebie - odparł mężczyzna, unosząc lewą brew.
     Był dobry. Szybko udało mu się namówić Cassandrę na colę. Colę z "przypadkowo" wrzuconą tabletką. Nie mógł zbyt długo tkwić w jednym miejscu, bo jej facet ciągle przeczesywał salę w poszukiwaniu dziewczyny. Nie mógł też zaprowadzić Cassie do piwnicy w obawie, że tamta agresywna wampirka nadal w niej tkwi.
     Postanowił więc wyprowadzić ją na zewnątrz.

*

     Mężczyzna był miły. I przystojny. A Christian ją olał. Poszedł gdzieś i nie wrócił. Dała się namówić na darmową colę. Po kilku godzinach szaleństw na parkiecie była potwornie spragniona, dlatego chętnie sięgnęła po szklankę. Odmówiła drinka. Wolała być tej nocy trzeźwa, ze względu na swoich przyjaciół. Ryan bezskutecznie był ocucany przez Janie, która sama już trochę chwiała się na swoich nogach. Christian i Reed gdzieś zniknęli, a Jake obściskiwał się z Kyrą, choć kilka dni temu wyznał chłopakowi Cassie, że podkochuje się w kimś innym.
     Wszystko to bardzo przygnębiło Cassie, która przeczuwała, że dzisiejsza noc może być źródłem wielu nieporozumień. Siedząc przy barze szybko poczuła zmęczenie i ogarniającą ją senność. Kiedy mężczyzna zaproponował jej spacer, zgodziła się bez zastanowienia, mając nadzieję, że to pomoże jej się rozbudzić.
     Myliła się. Z każdym kolejnym krokiem czuła, że traci kontrolę nad własnym ciałem. Próbowała skupić się na czymkolwiek. Liczyła mijające po drodze drzewa i próbowała określić ich gatunek. W końcu zdawało się jej, że każda roślina jest sosną. Miała też wrażenie, że mężczyzna bierze ją na ręce i próbuje przemówić dziewczynie do rozsądku. To miło z jego strony, pomyślała, a następnie opuściła zmęczone powieki, zapadając w sen.

*

     Miała na niego czekać, a tymczasem poszła się bawić z innym mężczyzną. Christian nie ukrywał, że poczuł ukłucie zazdrości, choć doskonale wiedział, że Cassie ma prawo bawić się z kim chce. Wzruszył ramionami i oparł się o ścianę, sącząc drinka. W głębi sali zauważył Kyrę i Jake'a, co zdecydowanie się mu nie spodobało. Miał tylko nadzieję, że jego kumpel wie, co robi.
     Odstawił szklankę na bok i próbował odnaleźć wśród tańczących swoją dziewczynę. W ostatniej chwili zauważył ją przy wyjściowych drzwiach, trzymającą za rękę przystojnego mężczyznę, z którym tańczyła przez ostatnie piętnaście minut. Zacisnął wściekle pięści i przeklął pod nosem. Miał ochotę wyjść z klubu i wszcząć awanturę. Wiedział jednak, że Cassie by mu tego nie wybaczyła. Dlatego ruszył na parkiet i pociągnął za sobą Jake'a, prosząc go, by z nim poszedł i jednocześnie go kontrolował. Zobaczył też na ustach przyjaciela szminkę Kyry, ale nie miał teraz czasu, by o to pytać.

*

     Tym razem się uda, pomyślał mężczyzna, wodząc wzrokiem po półnagim ciele Cassandry. Był sam, w środku ciemnego lasu i miał przed sobą dziewczynę, która mogła zaspokoić obie jego potrzeby. Zaczął od tej pierwszej. Potrzeby wiecznego życia. Nachylił się do jej szyi i odgarnął na bok ciemne włosy. Zadanie było dziecinnie proste, bo dziewczyna już spała, potraktowana uprzednio pigułką gwałtu. Wysunął swoje kły i na chwilę się zawahał, słysząc szmer. Jako wampir dostał dar doskonałego słuchu. Widząc rzeczy, jakie inni potrafili czynić z wodą czy ogniem, niejednokrotnie przeklinał swoją moc. Czasami jednak okazywała się być przydatna. Tak jak teraz. Na moment zostawił Cassandrę samą i ruszył w kierunku źródła dźwięku.
     To była ona. Blondynka. Siedziała na pniaku i płakała. Wyglądała mizernie, ale nadal go pociągała. Nie mógł się powstrzymać. Ruszył na dziewczynę i przytrzymał rękami jej nadgarstki, co uniemożliwiło użycie mocy. Dziewczyna splunęła mu w twarz i zaczęła krzyczeć. Próbowała się uwolnić, jednak mężczyzna dobrze zadbał o to, by ręce dziewczyny pozostały nieruchome. Nie przewidział jednak czegoś innego. Reed zadała napastnikowi mocnego kopniaka w krocze. Ten zawył z bólu i przeturlał się po ziemi. Dziewczyna pobiegła w stronę klubu. Jej celem było teraz odnalezienie przyjaciół i ostrzeżenie ich.
     Przedzierając się przez kolejne chaszcze dostrzegła w oddali jakiś kształt. Kiedy podeszła bliżej, o mało nie dostała zawału. Na zimnej murawie leżała półnaga i nieprzytomna Cassandra. Reed podeszła bliżej, sprawdzając puls i bicie serca. Nie mogła powstrzymać płaczu nawet wtedy, gdy upewniła się, że wszystko jest w porządku. Ostatnimi czasy zdecydowanie za często płakała.
     Reed bezskutecznie starała się ocucić przyjaciółkę, a kiedy to nie pomogło, ubrała ją i wzięła na ręce. Podniosła się z ziemi i spojrzała na ciemne, gwieździste niebo, pytając siebie, dlaczego właśnie ona. To ona zabiła. To ona zawiodła Cassie. Jako strażniczka i jako przyjaciółka. Kto wie, co ten frajer zdążył jej zrobić.
     - Dokąd to? - usłyszała za plecami znajomy głos.
     Wytarła ręką mokre od łez policzki, by nie dawać mężczyźnie ani krzty satysfakcji. Musiała udawać pewną siebie i twardą, choć tak naprawdę nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie czuć się jak dawniej.
     - Byle dalej od ciebie, bydlaku - wysyczała.
     - Och, cóż za wyszukane przezwisko - zadrwił tamten i zbliżył się do dziewczyn.
     Reed wyciągnęła przed siebie obie dłonie. Nigdy w życiu nie czuła tak wielkiego gniewu. Zacisnęła zęby i poczuła, jak oblewa ją fala gorąca. W jednej chwili stopy napastnika uniosły się kilka centymetrów nad ziemią a na ustach Reed odmalował się pełen satysfakcji uśmiech. Zebrała w sobie na tyle siły, by odepchnąć nieprzyjaciela i powalić go na ziemię. Nie zrobiła tego, przywołując w pamięci obraz martwego Hertoga.     Opuściła dłonie i poczuła, jak czyjeś dłonie, złapały ją pod ramię w chwili, gdy się zachwiała. Odwróciła się za siebie i zobaczyła Jake'a. Prawdziwego Jake'a. Nie mogła się powstrzymać, by przytulić go po tym wszystkim. Christian klęczał już przy nieprzytomnej Cassie.
     - Pieprzę was wszystkich! - wrzasnął Hertog i odszedł. Tak po prostu.
Jake i Christian czekali na wyjaśnienia. Reed nie miała innego wyjścia. Musiała opowiedzieć im o Wybranych. Nie przyznała się jednak, że mężczyzna próbował ją zgwałcić. Powiedziała, że znalazła się w lesie przypadkiem, co w gruncie rzeczy było prawdą. Starała się mówić spokojnie i nie rozpłakać nawet wtedy, gdy zobaczyła na ustach Jake'a szminkę Kyry...
     Dlaczego akurat ja?

Od autorki: Wiem, że większość z Was zabije mnie teraz za Jake'a i Kyrę. Ale no cóż... tak wyszło. Przecież miłości nie można zaplanować xD.

Do Kwas: podeszłam Cię. Myślałaś, że w poprzednim rozdziale Hertogów nie było, a tu niespodzianka!

Zastanawiam się nad długością postów. Z jednej strony chcę, żeby nie były zbyt długie, bo może to zniechęcić do lektury wpadających w przelocie czytelników. Z drugiej zaś, obserwując inne blogi - widzę, że zwykle komentujący domagają się więcej treści. Jakie jest Wasze zdanie?

ps. w następnym rozdziale będzie trochę o Jake'u i o długo wyczekiwanym Christianie i Cassie.

Trzymajcie się cieplutko. 

Udanych ferii dla tych, co je rozpoczynają ;)