"Inna krew" - Rozdział 17

     - Doskonale Janie! - klasnął w dłonie Digger, zwracając się do kończącej obrót nastolatki. - A teraz dobierzcie się w pary i przećwiczcie krok Side Samba Walk.

     Celeste stanęła opierając się o ścianę i z pomrukiem niezadowolenia przewróciła oczami. Do niedawna tolerowała zarówno Janie jak i jej przyjaciółki, ale dziś czuła, że jej cierpliwość to tych dziewczyn się skończyła. Zarówno Kyra jak i Reed odkryły na zajęciach Grupy Wybranych swoje nadzwyczajne moce i nawet Lauren wykrzesała z siebie trochę siły. Natomiast Celeste miewała problemy na każdej płaszczyźnie swojego życia. Coraz częściej kłóciła się z Jonathanem, nienawidziła własnego ojca, a w szkole nie radziła sobie z żadnym z teoretycznych przedmiotów. Nie wspominając już o tańcu i śpiewie. Nie miała bladego pojęcia, co jest przyczyną tych wszystkich niepowodzeń, ale bez względu na to, musiała niezwłocznie znaleźć sobie kogoś, kto odczułby wszystkie problemy dziewczyny na własnej skórze. Celeste wyznawała jedną prostą zasadę: aby pozbyć się własnych problemów, należy przysporzyć ich komuś innemu. Pozbawiona wszelkich skrupułów, wyjęła z torby niewielkie nożyczki i przeszła do szatni dla dziewcząt, szybko odnajdując jeansy Janie. Przez chwilę trzymała spodnie w swoich dłoniach, zastanawiając się, czy postępuje właściwie. Nie były to jednak wyrzuty sumienia, a raczej myśl o tym, w jakim stopniu zaszkodziłoby to ofierze. Szybko doszła do wniosku, że dużo lepszym pomysłem będzie skłócenie Janie z resztą grupy dziewczyn. Dlatego też zmieniła zdanie...

     - Dziewczęta! - rzekł Digger. - Mam dla was wspaniałą wiadomość. Grono pedagogiczne podjęło już ostateczną decyzję. W tegorocznym przedstawieniu chcemy zaangażować nie tylko uczniów ze starszych klas, ale i was! Uważamy, że w pierwszoklasistach tkwi ogromny potencjał, który należy wykorzystać. W związku z tym, w poniedziałek odbędą się przesłuchania, na podstawie których wybierzemy trzydziestu uczniów do głównych i drugoplanowych ról. W gablocie, nie pierwszym piętrze, znajdziecie wszystkie informacje dotyczące scenariusza, a także przebiegu przesłuchań. Możecie już iść - dodał na zakończenie, znacząco patrząc na Janie z nadzieją, że jego ulubienica weźmie udział w castingu.
     - Hej, Lauren. Ktoś ci wyciął niezły numer - zadrwiła Celeste wskazując palcem na skrawek leżącego na ziemi materiału. Jedna z nogawek nowych spodni dziewczyny została pozbawiona połowy swojej długości.

     - Przyznawać się, kto to zrobił!? - wrzasnęła Lauren, zaciskając mocno swoje pięści. W tym samym czasie zauważyła samotnie leżące nożyczki. Tuż przy torbie Janie.
     - Zabiję cię, zdziro! - syknęła, kiedy rzekoma winowajczyni przekroczyła próg szatni.
     - O co chodzi? - spytała zdezorientowana Janie, ale w ramach odpowiedzi Lauren rzuciła się na nią, wykrzykując kolejne bluźnierstwa.
     Janie nie dostała nawet szansy na wyjaśnienia. Bezwładnie upadła na podłogę, pchnięta przez agresywną koleżankę i w ostatniej chwili uchyliła się od uderzenia w twarz. Nie wytrzymała. Wybiegła, wspomagając swoje siły własną mocą. Widok nadnaturalnie szybkiego biegu Janie przeraził większość dziewcząt, które natychmiast przestały się śmiać.
     Celeste nie spodziewała się tak pomyślnych obrotów sprawy. Nie dość, że skłóciła Janie z Lauren, to na dodatek dziewczyna ujawniła publicznie swoje moce, skazując się tym samym na gorzką reprymendę dyrektorki.

*

     Pierwszym etapem castingu był pokaz tańca nowoczesnego. Każdy uczestnik miał takie samo zadanie: zatańczyć jak najlepiej do jednej z choreografii pana Diggera. Z racji ogromnej ilości chętnych, castingi odbyły się w czterech grupach.

     - Na pewno nie chcesz wziąć udziału w castingu? - spytała Janie, wiążąc sznurówkę. Reed pokiwała głową i uśmiechnęła się na widok Cassie, która właśnie opuściła salę.
     - Z pierwszej grupy wybrano pięć dziewczyn, które wezmą udział w przesłuchaniach wokalnych. Jestem jedną z nich.

     - To świetnie! - odezwały się chóralnie dziewczyny, w chwili, gdy na salę poproszono kolejną grupę.
     - Życzcie nam powodzenia - rzuciła Kyra i pociągnęła Janie za rękaw.
     - No proszę! Kogo my tu mamy! - krzyknęła Lauren, szturchając Janie ramieniem. - Połamania nóg – dodała, po czym ustawiła się w pierwszym rzędzie. Janie i Kyra stanęły trochę dalej i chóralnie policzyły do dziesięciu, aby trochę się uspokoić.
     - Nie przejmuj się nią - szepnęła Kyra.
     - Nawet nie zamierzam.
     Pan Digger podszedł do magnetofonu i bez słowa włączył podkład, obserwując każdy ruch kandydatek. Już po chwili wskazał kilka dziewczyn, zapewniając je, że następnym razem będzie lepiej. W niedługim czasie na parkiecie została tylko Janie, Kyra, Lauren i cztery uczennice starszych klas. Nauczyciel dbał o każdy szczegół, a jego oczom nie umknął żaden taneczny błąd.
     - Jesteście bardzo blisko. Musimy wyeliminować już tylko dwie z was - rzekła pani Malarkey, podnosząc się ze swojego jurorskiego fotela.
     Na te słowa Lauren zawistnie spojrzała w oczy Kyry i znacznie się do niej zbliżyła, czekając na odpowiedni moment. Kiedy pan Digger odprawił z kwitkiem kolejną uczennicę, wykorzystała to, by podstawić Kyrze nogę. Dziewczyna na chwilę utraciła równowagę, ale szybko odpłaciła się pięknym za nadobne. Pchnęła Lauren tak mocno, że ta wpadła na lustro, o mało go nie rozbijając.
     - Co wy wyprawiacie? - wrzasnęła pani dyrektor, wyłączając muzykę.
     - To jej wina. Popchnęła mnie! Musicie ją wyeliminować! - krzyczała Lauren, wymachując rękami.
     - Obie opuście salę. Resztę dziewczyn zapraszam do drugiego etapu.

     - Ale to nie fair! To ona mnie popchnęła. Poza tym zostały tylko cztery dziewczyny! Proszę pana!
     - To ostateczna decyzja, Lauren - postanowił Digger i wskazał ręką wyjście. Janie bezradnie spojrzała na przyjaciółkę, po czym spuściła głowę.
     - Nie przejmuj się. Ważne, że udało się wyeliminować tą żmiję. A teraz musicie dać z siebie wszystko!
     - Raczej Janie musi dać z siebie wszystko - mruknęła ponuro Cassie, zamykając klapkę swojego telefonu.

     - Co się stało? - spytała Reed.
     - Nic. Po prostu Christian nie dostał się do kolejnego etapu. Kazał mi zrezygnować. Z resztą, umówiliśmy się, że jeśli wygramy, to oboje.
     - Ty chyba żartujesz! - wrzasnęła Kyra. - Chcesz z jego powodu zrezygnować z głównej roli?
     - Nie mam innego wyjścia. Przepraszam was na chwilę - Cassie wrzuciła swój telefon do torebki i pobiegła w stronę sal, gdzie odbywały się przesłuchania dla chłopaków.
     - Zauważyłam, że Chris ostatnio bardzo ogranicza naszą Cassie - stwierdziła Janie, śledząc wzrokiem odchodzącą przyjaciółkę.
     - Po prostu jest zazdrosny. Gdybym wiedziała, że Jake zdobędzie główną rolę i w scenie finałowej będzie całował się z obcą dziewczyną, to też byłabym wkurzona - skwitowała Kyra. - Tak wiem, nie jesteśmy parą, ale nadal mi na nim zależy - dodała, zanim któraś z dziewczyn zdążyła się wtrącić.
     - Przecież to tylko pocałunek na niby - wzruszyła ramionami Reed, jednocześnie rozważając w myślach pewną opcję. Jeśli Jake rzeczywiście wygra, to ona nie daruje sobie rezygnacji z castingu. Bo gdyby tak oboje...
     - Lecę na drugą część przesłuchań - przerwała jej Janie i pocałowała obie przyjaciółki w policzek. Dziewczyny pomachały jej na pożegnanie i mocno zacisnęły kciuki.

     - Witaj Janie. Powodzenia kochana! - krzyknęła u progu drzwi Celeste, mocno ściskając dziewczynę. - Mnie się nie udało, ale wierzę, że któraś z was wygra. W końcu ty i Cassie jesteście najlepsze!
     - Dziękuję - odpowiedziała Janie, choć nie miała pojęcia, skąd u Celeste wzięła się ta fałszywa sympatia. Tak, czy inaczej, nie miała czasu, by się nad tym zastanawiać. Była jedyną uczennicą z klas pierwszych i to ją pierwszą poproszono o występ.

*

     - Reed i Kyra niecierpliwie czekały na wyniki przesłuchań. Chodziły w tę i z powrotem, mając nadzieję, że Janie zdobędzie główną rolę. Ale kiedy ich przyjaciółka wyszła z sali ze spuszczoną głową, zwątpiły.
     - I jak? I co? - pytała Kyra.
     - I nic - odrzekła Janie. - Wygrałam!
     Dziewczyny rzuciły się przyjaciółce na szyję i zaczęły składać jej gratulacje.
     - A gdzie Cassie? - spytała w końcu Janie.
     - Amm... Cassie właśnie pokłóciła się z Christianem.
     - Uuu. Pierwsza kłótnia kochanków. Będzie ciekawie - dodała Kyra, ale Reed szybko spiorunowała ją wzrokiem.

     - Idziemy na kawę? - zaproponowała, odwracając uwagę od tematu Cassie.
     Janie spojrzała na zegarek i westchnęła.
     - Teraz nie mogę. Muszę iść po scenariusz. Spotkajmy się o trzeciej w Ola's, dobrze?
     Dziewczyny zgodnie pokiwały głowami, a Janie po raz kolejny wróciła na salę. Tym razem bez stresu, pewna, że dostała to, czego chciała. Jej jedynym zmartwieniem było to, który z chłopaków dostał główną rolę męską. Bardzo nie chciała, aby to był Jake. Jednak JEGO nie spodziewała się w ogóle.
     - Witaj Janie! - radośnie uśmiechnął się Jonathan. - Od dziś jesteś moją dziewczyną...
     - .... w sztuce - dopowiedziała Janie i usiadła na jednym z krzeseł. Jonathan oczywiście usiadł tuż obok.
     - Tym razem nie masz wyjścia. Musisz dać się zaprosić na kawę, aby móc omówić kwestie związane z przedstawieniem - rzekł i spojrzał Janie prosto w oczy.
     Dziewczyna z trudem powstrzymała się od rumieńców. Cholera, pomyślała. Był bardzo przystojny. A przecież nie należy do dziewczyn, które tak łatwo dają się uwieść. Prawda?

Od autorki: Mam nadzieję, że jeszcze tutaj jesteście. Nie dodawałam kolejnego rozdziału po części z braku czasu, po części z braku zadowolenia z siebie, a po części dlatego, że tego bloga opuściło kilku wcześniejszych bywalców. Mam nadzieję, że jednak jeszcze trochę poczytacie. Pozdrawiam :)